Wat een grauwe grijze nietszeggende lege woordenbrij!

Wat een grauwe grijze nietszeggende lege woordenbrij! Kleurloos, humorloos, grijs en grauw. Zelden een boek getracht te lezen die zo vol letters staat en die op geen enkele wijze tot je willen doordringen noch tot leven komen. Ik heb geen idee meer hoe vanwaar ik dit boek wilde lezen, door welk boek dit kwam of artikel. Ronkende flapteksten dat wel, een herontdekking, een vergelijking met Günter Grass zijn ‘De blikken trommel’ en achterop de citaat van de door mij zeer gewaardeerde historicus Sebastian Haffner en zie hoofdpersoon Robert Mohwinkel geboren in 1922, met een moeder die zo plat als een dubbeltje blijft in haar nietszeggende woordenstroom, een vader die in onzichtbare lijntjes een vorm tracht te krijgen, opgroeiend terwijl de nazi’s de macht overnemen, naar het front wordt gestuurd en vervolgens als ongestrafte Duitser zijn leven in de wederopbouw weer kan oppakken. Ingrediënten genoeg echter Rudolf Lorenzen weet er geen smakelijk iets van te maken het verwordt tot een smakeloze grijze brij zonder kruiden. Robert de gedachteloze meeloper in een door Rudolf gedachteloos geschreven boek waarin de hoofdpersoon van alles overkomt en nergens een verantwoordelijkheid in neemt of een eigen keuze maakt, hij kan er überhaupt niets aan doen, De boektitel ‘Allesbehalve een held’ en het werd nog minder dat dit. Wanneer dit boek de ziel beschrijft van de Duitsers voor en in de oorlog heeft Hannah Arendt gelijk de banaliteit van het kwaad is platvloers, het overkomt je allemaal maar en het enige is hoe bekom ik het beste baantje met de meeste inkomsten.