Van alle donkere krachten is machteloosheid veruit de ergste

“In die laatste zin gloorde de boosheid die ze zo goed kende van haar moeder, dat stelde haar op een vreemde manier gerust.”

Let op mijn woorden stond al een tijdje ongelezen in mijn boekenkast. Tenminste, dat dacht ik, want al snel meende ik passages te herkennen. De eenzame Lise, haar bekvechtende ouders, de ‘foute’ leraar, de vriendinnen die wegblijven, de grote zus met de beschuldigende vinger. Later juist de trouwe vriendin en de meest onbetrouwbare vriendjes. Had ik dit boek toch al eens gelezen? Het maakte niet uit, ik zat er helemaal in en las het boek (opnieuw) in bijna één keer uit.

“Let op mijn woorden: als gij nu niet doet wat moet gebeuren, gaat hier alles naar de kloten. Dat wilt ge toch niet op uw geweten hebben?”

Oeh, wat had ik Lise graag af en toe bemoedigend toe willen spreken, willen waarschuwen, willen helpen en ja, ook willen uithoren: wat hou je nog achter voor de lezer?

“De lieve vrede? Daar hebben we u toch voor?”

Soms kunnen losse eindjes in een boek heel vervelend zijn, in Let op mijn woorden vond ik de roman er alleen maar krachtiger door worden. De belofte is dat in deel 3 van de trilogie (deel 1: Het beste wat we hebben, deel 2: Let op mijn woorden) een aantal losse eindjes duiding zullen krijgen. Maar ook als dat niet gebeurt, is Let op mijn woorden nog steeds een roman die absoluut de moeite waard is om te lezen (en zelfs als je dat per ongeluk twee keer doet).

“Al dagen hing er een vreemde sfeer in huis, de sfeer van een kudde die onrust ruikt: oren spitsen zich, verre einders worden afgespeurd, spieren spannen zich op, klaar om op de vlucht te slaan.”

Let op mijn woorden is een roman over hoe de basis van je jeugd allesbepalend kan zijn voor je volwassen bestaan. Over schimmige en ongelijkwaardige relaties. Foute en onwaarschijnlijke liefdes, trauma’s en een dwangmatige drang om het goede te doen.

“Het begin van beter. Misschien.”