Een goede tweede helft redt het boek (3,5*)

Het boek draait om de ontvoering van Emory Connors, 15 jaar oud door Aap. Maar Aap heeft zich voor een bus gegooid. En derhalve zou de thriller snel voorbij zijn. Gelukkig heeft de ongelukkige wat zaken op zak die rechercheur Sam Porter van Chicago Metro wat verder helpen bij het zoeken naar Emory.
En daar is een tweede verhaallijn, in kleine lettertjes, over de dader als kind en het opgroeien in een mentaal kreupel gezin.

Er zijn vele thrillers die slecht geschreven zijn, maar toch succesvol zijn. 'Horen zien zwijgen' is hier misschien wel het ultieme voorbeeld van. Taalgebruik uit een jongensboek, ‘knul, godallemachtig. Flauwe dialogen, waar ze humoristisch bedoeld zijn. Geen onderbouwing van feiten, de auteur die zich binnen twee zinnen tegenspreekt – ‘De receptioniste: het penthouse is aan de linkerkant als u de lift stapt uit stapt. Ze gaan dus rechts’ – en feitelijke informatie die fout en misleidend is. Geen voorbeelden, die moet u zelf maar ontdekken. Dit boek is blijkbaar zonder enige controle op de markt gegooid.

De thriller is beperkt spannend en bevat geen elementen die het boven de middelmaat uittillen. Het is een dertien in een dozijn thriller. In een rechte lijn wordt het traject afgelegd tussen de ontdekking van een moord, de zoveelste dus, richting dader. Wel met de nodige bochten weliswaar maar toch...
Het boek bevat het grootste aantal gemeenplaatsen sinds de uitvinding van de boekdrukkunst door Laurens Janszoon Coster - let maar niet op de Duitsers, die weer eens iets anders roepen. Ik heb sterk het idee dat J. D. Barker staat voor een schrijverscollectief, gezien de kwalitatief grote verschillen, die hier en daar opduiken.

Maar op een gegeven moment laat je alle bezwaren maar varen en ontstaat er een redelijk consistent verhaal. En het wordt toch nog leuk, afgezien dan van die ene parodie op Markies de Sade. De ene slachtpartij volgt de andere op, met een partij freaks waar in Nederland een paar Rijks Psychiatrische Inrichtingen tot de nok toe mee gevuld kunnen worden. Maar de goede manieren zijn gelukkig niet van de lucht. Altijd met twee woorden spreken, jongen, denk er om. Ook als je je mes trekt en de vleugeltjes van een lieveheersbeestje fragmenteert. Ik sla een beetje door in mijn enthousiasme, geloof ik, net zoals dat Barker dat constant doet.

De tweede helft van het boek is stukken beter en het einde is zelfs spannend. Maar niet verrassend. Opvallend is dat Barker regelmatig een beroep doet op een deus ex machina om de flinterdunne verhaallijn niet vast te laten lopen. Een kniesoor die daar op let.