bonuskind

Namens Vrouwenthrillers las ik Bonuskind, het nieuwste boek van Saskia Noort. Deze recensie verscheen dan ook oorspronkelijk op Vrouwenthrillers.nl
Bedankt, ook aan The House of Books, voor het recensie-exemplaar.
Saskia Noort draait al een hele tijd mee in de thrillerwereld.
Van haar boeken werden ruim drie miljoen exemplaren verkocht en Bonuskind is dan ook al haar achtste thriller.

De vijftienjarige Lies zit tussen twee vuren na de scheiding van haar ouders. Het liefst verblijft ze bij haar moeder, samen met haar broertje Luuk.
Ze houdt ook heel veel van haar vader, maar sinds zijn relatie met de jonge Laura ziet ze op tegen hun bezoekjes.
Als Lies’ moeder Jet op een ochtend verdwenen is, besluit ze in eerste instantie niks tegen haar vader te zeggen, bang voor represailles.
Het is uiteindelijk Luuk die huilend zijn vader opbelt en toegeeft dat hun moeder verdwenen is. Al gauw wordt ervan uitgegaan dat Jet zelf besloten heeft om weg te gaan, ze was immers depressief na de scheiding en ook haar vader kampte vroeger met mentale problemen. Lies gelooft hier echter niets van en besluit haar eigen onderzoekje te starten.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Lies. Dit is te merken aan de manier van schrijven en het taalgebruik. Op deze manier worden de gedachten die de vijftienjarige bezighouden goed verwoord. Ze wil heel graag als volwassene behandelt worden, maar mist soms ook de dagen dat ze als klein meisje bij een van haar ouders kon wegkruipen.
Ook de gevolgen van de scheiding zijn door Noort heel goed uitgebeeld. Zo laat ze bijvoorbeeld zien dat het voor de kinderen moeilijk is om over hun moeder te praten als ze bij hun vader zijn en vice versa.
Dit alles vormt een totaalbeeld van Lies waardoor ze echt tot leven komt.
Jet leren we beter kennen door het dagboek wat ze geschreven heeft en wat Lies vindt na haar moeders verdwijning. Het geeft een duidelijk beeld van hoe ze de weken en dagen voor haar verdwijning heeft doorgebracht.
Hoewel dit een interessant aspect is, schemert er toch iets van ongeloof door. De passages zijn te gedetailleerd om echt als dagboek door te kunnen gaan en zouden voor de geloofwaardigheid van het verhaal beter als flashbacks kunnen zijn geschreven. Toch zorgt het dagboek er ook voor dat de spanning toeneemt en dat je als lezer in het verhaal getrokken wordt.
De vermoedens beginnen vorm te krijgen en de twijfel slaat toe. Ook hier is er veel aandacht besteedt aan het personage van Lies, waardoor haar wanhoop en verdriet heel goed te voelen is.

De uiteindelijke plot was er eentje die helaas al van mijlenver te zien is.
Hoewel Noort haar best gedaan heeft om verschillende lijnen uit te gooien, blijkt het toch een voorspellend einde.
Ondanks deze teleurstelling is Bonuskind wel een boek dat je grijpt met betrekking tot de vechtscheiding en de situatie waarin de kinderen meegesleurd worden. Daarnaast leest het boek als een trein, waardoor je er snel doorheen bent, maar dus ook snel weer door kunt naar het volgende boek.
Zoals gezegd: een boek dat je grijpt, maar niet blijft hangen.