Lezersrecensie
Samen sterk op reis – over veerkracht, verandering en verbondenheid
“Hoog, heel hoog op de berg leefden drie stenen. Ze waren er altijd al, daarboven aan de top. Elke ochtend werden ze gestreeld door een frisse bries. Ze keken vol bewondering naar de omliggende bergtoppen, telden de schapen in de vallei en snoven de heerlijke geur van planten op. Het leven aan de top was precies zoals het moest zijn.” Zo idyllisch begint Drie stenen van Olivier Tallec.
Tot een onweersbui alles verandert. De stenen tuimelen de berg af, hun vertrouwde plek achterlatend. Wat volgt is een reis langs weilanden, gras, nesten en uiteindelijk de zee. Steeds weer proberen ze zich ergens thuis te voelen. Steeds weer worden ze verder gestuurd – door dieren, natuurkrachten of puur toeval. Toch blijven ze hoopvol: “Niet gebarsten, niks gebroken.” En vooral: “ze waren nog steeds samen.” Uiteindelijk komen ze terecht diep in de zee. Een heel verschil met de berg waar ze oorspronkelijk woonden. Ze denken aan de top met de frisse bries, maar “ze voelden de zachtheid van het zand, genoten van de dans van het zeewier en begonnen aarzelend de vissen te tellen.” Tallec maakt zo het verhaal mooi ‘rond.’
Expressieve gezichten, poëtische taal
Tallec geeft de stenen iets herkenbaar menselijks. Ze hebben ogen, soms zelfs gezichtsuitdrukkingen, waarmee emoties als angst, opluchting, hoop en berusting subtiel zichtbaar worden. Dit maakt het voor jonge lezers makkelijk om zich met hen te identificeren. De illustraties schakelen soepel tussen rust en actie, tussen ernst en lichtheid. Elk beeld is rijk aan detail, sfeervol en met veel gevoel gemaakt.
Ook taaltechnisch is het boek bijzonder sterk. De vertaling van Marita Vermeulen blijft dicht bij Tallecs stijl: beeldend, speels en ritmisch. Zinnen als “de stenen sprongen, rolden en stuiterden” of “kop tegen kei stuiterden de doodsbange stenen naar beneden” brengen vaart en gevoel in de val. Andere passages, zoals “De beek werd een rivier, de rivier werd een stroom, en de stroom vloeide in de zee. De stenen moesten mee,” geven het verhaal poëzie en cadans, die perfect passen bij het thema van steeds weer verder moeten.
Een verhaal dat verder rolt
Wat begint als een avontuurlijke reis, groeit langzaam uit tot een gelaagd verhaal over ontheemding, aanpassing en het vinden van nieuwe rustpunten. De reis van de stenen weerspiegelt wat veel kinderen (en volwassenen) meemaken: verhuizen, verlies van het vertrouwde, noodgedwongen verandering. Maar het boek vertelt ook over veerkracht, over de kracht van samenzijn en niet opgeven.
Tallec weet grote thema’s als migratie en ontworteling terug te brengen tot een toegankelijk verhaal. Zonder moraliserend te worden laat hij zien dat emoties als angst en verwarring hand in hand kunnen gaan met hoop en verbondenheid. De drie stenen blijven samen. Dat is hun houvast.
Educatieve schatkist voor de onderbouw
Drie stenen is een waardevol boek voor leerkrachten en opvoeders, vooral in het kader van sociaal-emotionele ontwikkeling. Het verhaal leent zich uitstekend voor gesprekken over wat een thuis betekent, over afscheid nemen en ergens opnieuw beginnen.
Een mooie werkvorm is de opdracht “Mijn steen gaat op reis”, waarbij kinderen hun eigen steen tekenen, een gezicht geven en verzinnen waar hij naartoe rolt: een tuin, een bos, een andere planeet? Zo verwerken ze op een speelse manier het thema verandering én leren ze hun gevoelens te verwoorden.
Ook in de kring, tijdens dramatische expressie of kleine schrijfopdrachten (voor iets oudere kinderen) opent het boek deuren naar verhalen die kinderen anders moeilijk kunnen vertellen – bijvoorbeeld na een verhuizing, scheiding of nieuwkomerschap.
Zacht, wijs en gelaagd
Drie stenen is zoveel meer dan een mooi prentenboek. Het is een poëtische uitnodiging tot gesprek, verwondering en verbondenheid. In een wereld waar veel kinderen te maken krijgen met verandering, biedt dit verhaal houvast en hoop. Met zijn zachte toon en diepe boodschap is dit boek een onmisbaar hulpmiddel om samen met kinderen te praten over afscheid, aanpassing en het vinden van nieuwe rust – hoe ver de steen ook rolt.
Leesfragment
—
Voor het eerst verschenen op Boekenkrant.com
Titel: Drie stenen (4+)
Tot een onweersbui alles verandert. De stenen tuimelen de berg af, hun vertrouwde plek achterlatend. Wat volgt is een reis langs weilanden, gras, nesten en uiteindelijk de zee. Steeds weer proberen ze zich ergens thuis te voelen. Steeds weer worden ze verder gestuurd – door dieren, natuurkrachten of puur toeval. Toch blijven ze hoopvol: “Niet gebarsten, niks gebroken.” En vooral: “ze waren nog steeds samen.” Uiteindelijk komen ze terecht diep in de zee. Een heel verschil met de berg waar ze oorspronkelijk woonden. Ze denken aan de top met de frisse bries, maar “ze voelden de zachtheid van het zand, genoten van de dans van het zeewier en begonnen aarzelend de vissen te tellen.” Tallec maakt zo het verhaal mooi ‘rond.’
Expressieve gezichten, poëtische taal
Tallec geeft de stenen iets herkenbaar menselijks. Ze hebben ogen, soms zelfs gezichtsuitdrukkingen, waarmee emoties als angst, opluchting, hoop en berusting subtiel zichtbaar worden. Dit maakt het voor jonge lezers makkelijk om zich met hen te identificeren. De illustraties schakelen soepel tussen rust en actie, tussen ernst en lichtheid. Elk beeld is rijk aan detail, sfeervol en met veel gevoel gemaakt.
Ook taaltechnisch is het boek bijzonder sterk. De vertaling van Marita Vermeulen blijft dicht bij Tallecs stijl: beeldend, speels en ritmisch. Zinnen als “de stenen sprongen, rolden en stuiterden” of “kop tegen kei stuiterden de doodsbange stenen naar beneden” brengen vaart en gevoel in de val. Andere passages, zoals “De beek werd een rivier, de rivier werd een stroom, en de stroom vloeide in de zee. De stenen moesten mee,” geven het verhaal poëzie en cadans, die perfect passen bij het thema van steeds weer verder moeten.
Een verhaal dat verder rolt
Wat begint als een avontuurlijke reis, groeit langzaam uit tot een gelaagd verhaal over ontheemding, aanpassing en het vinden van nieuwe rustpunten. De reis van de stenen weerspiegelt wat veel kinderen (en volwassenen) meemaken: verhuizen, verlies van het vertrouwde, noodgedwongen verandering. Maar het boek vertelt ook over veerkracht, over de kracht van samenzijn en niet opgeven.
Tallec weet grote thema’s als migratie en ontworteling terug te brengen tot een toegankelijk verhaal. Zonder moraliserend te worden laat hij zien dat emoties als angst en verwarring hand in hand kunnen gaan met hoop en verbondenheid. De drie stenen blijven samen. Dat is hun houvast.
Educatieve schatkist voor de onderbouw
Drie stenen is een waardevol boek voor leerkrachten en opvoeders, vooral in het kader van sociaal-emotionele ontwikkeling. Het verhaal leent zich uitstekend voor gesprekken over wat een thuis betekent, over afscheid nemen en ergens opnieuw beginnen.
Een mooie werkvorm is de opdracht “Mijn steen gaat op reis”, waarbij kinderen hun eigen steen tekenen, een gezicht geven en verzinnen waar hij naartoe rolt: een tuin, een bos, een andere planeet? Zo verwerken ze op een speelse manier het thema verandering én leren ze hun gevoelens te verwoorden.
Ook in de kring, tijdens dramatische expressie of kleine schrijfopdrachten (voor iets oudere kinderen) opent het boek deuren naar verhalen die kinderen anders moeilijk kunnen vertellen – bijvoorbeeld na een verhuizing, scheiding of nieuwkomerschap.
Zacht, wijs en gelaagd
Drie stenen is zoveel meer dan een mooi prentenboek. Het is een poëtische uitnodiging tot gesprek, verwondering en verbondenheid. In een wereld waar veel kinderen te maken krijgen met verandering, biedt dit verhaal houvast en hoop. Met zijn zachte toon en diepe boodschap is dit boek een onmisbaar hulpmiddel om samen met kinderen te praten over afscheid, aanpassing en het vinden van nieuwe rust – hoe ver de steen ook rolt.
Leesfragment
—
Voor het eerst verschenen op Boekenkrant.com
Titel: Drie stenen (4+)
1
Reageer op deze recensie