Eén teveel?

In het nawoord van Dudeljo schrijft Dorrestijn: "De Vogelgids leidde tot De Natuurgids. De Natuurgids bracht me op het idee van een trilogie.... Een quatrologie bestaat niet. Ik moet wel stoppen." Een mooie gedachte, maar voor mijn gevoel had de schrijver na De Natuurgids al mogen stoppen.

Op zich is Dudeljo een aardig boek, helemaal in de trant van wat we gewend zijn van Dorrestijn. Oog voor de natuur, zeer persoonlijke belevenissen, overgoten met een gezonde dosis fatalisme en zelfspot ("Trouwe lezers kennen me zo langzamerhand als een beroerde vogelaar.") En daar zit hem nou net het pijnpunt. Eigenlijk is Dudeljo niet meer dan De Vogelgids nog eens dunnetjes over doen, nu met specifieke aandacht (maar niet exclusief) voor de wielewaal. We lezen weer over zijn speurtochten om de vogel te zien, en de voorspelbare mislukkingen daarbij. Het boek is opgezet als een reeks van soms langere (vooral de reisverslagen van vogelreizen), soms kortere columns. Die gaan lang niet altijd over de wielewaal, soms zelfs niet eens over vogels. Sommige verhalen levensecht, andere puur uit de lucht gegrepen, zoals 'Bericht uit Nunspeet', over een vrouw die aangevallen zou zijn door diverse mezensoorten. Het verhaal 'Boxcalf' heeft helemaal niets met vogels, of zelfs maar met natuur te maken, maar gaat over een ontmoeting met 2 pubermeisjes in de trein. Hoewel ik op zich de humor van Dorrestijn kan waarderen, voelde dit boek voor mij toch net iets te veel als het 'uitmelken' van het succes van de eerdere twee natuurboeken. Sterker nog: hij hint daar in zijn nawoord zelf al op: "Het nadeel van succes is dat het smaakt naar meer.... Succes dwingt je met een gouden vinger in je rug steeds verder het ingeslagen pad op." Misschien had de schrijver beter naar deze innerlijke stem moeten luisteren en zijn verhalen bewaren voor een ander moment of een andere plek.