De storm van Sauville

Recensie van:

De storm van Sauville

Auteur:

Bron: www.frankvork.com

Frank Vork (1990) is een Rotterdamse schrijver die zich al jaren onderdompelt in de spannende wereld van thrillers, de heftige ontwikkelingen van romans en de bondige creativiteit van korte verhalen. Zijn eerste boek ‘De officier’ verscheen in 2008.

Schrijven is natuurlijk fantastisch, maar er zijn ook andere leuke dingen in het leven. Zo zijn er zijn partner, chocolade, de Dropkick Murphys en boeken van schrijvers als Ken Follett. Tussen de bedrijven door zorgt kat Abby voor de nodige afleiding.

Wijze van lezen:

Recensie-exemplaar ontvangen van De Verhalenfabriek in ruil voor mijn recensie.

Uitgeverij: De Verhalenfabriek

Genre: huiveringwekkende feelgood

Cover en flaptekst:

Ik zie een gedeelte van een witte jurk. Het lijf van een jonge vrouw of is het een meisje? Ze staat op het water. Heeft ze bovennatuurlijke krachten of imiteert ze onze Lieve Heer die ook de kracht over het water te lopen?

De flaptekst is intens.

Quote:

Hoofdstuk 1:

Onderweg had ze het mes laten vallen; het lag een meter verderop.

Lotte was licht in haar hoofd. De randen van haar gezichtsveld vernauwden tot ze slechts een kleine vlek in het centrum van haar blikveld waarnam. Ze sloot haar ogen. Ze was weleens eerder flauwgevallen en hoewel het nooit prettig was als het gebeurde, kon ze het nu absoluut niet gebruiken. Ze steunde haar hoofd op haar armen en probeerde dieper te ademen. Dat hielp. Het lichte gevoel bleef, maar de sterretjes verdwenen. Na een paar minuten opende ze haar ogen.

Er was nog altijd niets veranderd. Natuurlijk niet. Ze zag op de klok dat ze al ruim een halfuur tegen de muur zat. Een halfuur! Het leek korter en tegelijkertijd langer. De tijd speelde een wrang spelletje met haar. Lotte merkte dat ze haar schouder- en nekspieren aanspande. Rechts begon al te verkrampen. Ze forceerde beide schouders omlaag en kantelde haar hoofd langzaam van de ene naar de andere kant. Dat was beter.

Het waaide buiten. De klok tikte dwingend. Lotte knipperde verward met haar ogen: de geluiden waren terug. Ze hoorde zichzelf door haar mond ademen. Ineens waren daar ook de tintelingen in haar benen, waar de bloedsomloop kennelijk al een halfuur was afgekneld. Ze schoof naar links en merkte dat ze een houten kont had. Alle sensaties kwamen terug: ze was zich weer bewust van haar omgeving.

Dat was een goed teken, toch?

Ze keek naar het lijk. Ja, zo mocht ze het van zichzelf noemen. Hugo was dood en zij had het gedaan. Een nieuwe golf van spanning overspoelde haar. Het mes op de grond, het bloed op de vloer en het levenloze lichaam leken ineens veel echter, veel gedetailleerder. De kleuren om haar heen drongen zich aan haar op. De vurige herfstbladeren buiten, het Scandinavische pastelpalet binnen en de intens rode plas op de vloer: dit alles was geen droom. Het was de waarheid. Het was háár wereld, haar léven. De realiteit greep haar naar de keel.

Ze was een moordenaar.

De tijdelijke lichamelijke, bijna dierlijke, reflex van verstijving zwakte af. Eindelijk voelde ze de kracht om te reageren. Ze haalde diep adem en gilde zo hard als ze kon.

Het verhaal:

Het zit Lotte niet mee. Ze heeft een drukke baan en zit tegen een burn-out aan. Op de dag dat ze samen voor een lang weekend naar Frankrijk zouden vertrekken, wordt haar vriendin ziek. Lotte besIuit alleen te gaan. Net als ze zich heeft gesetteld in het heerlijke huisje wordt er aangebeld. Deze bezoeker had ze niet verwacht. En ze zit ook niet op hem te wachten. Sterker nog, ze wil dat hij weggaat. Het resultaat? Een lijk op de vloer en een bebloed mes...

Mijn leesbeleving:

Aan het verhaal valt niks af te dingen. Het bevat zenuwslopende onder de huid kruipende spanning. Door de beeldende schrijfstijl identificeerde ik me gelijk met de omgeving waarin hoofdpersonage zich bevond.

Toch had ik moeite met de plotselinge en onaangekondigde wisselingen in tijd en plaats. Persoonlijk had ik het fijn gevonden dat de auteur dit vermeld had. Dat had voor mij de leesbaarheid verhoogd.

Maar dat doet niets aan de kwaliteit van dit verhaal. We leren Lotte kennen in haar onmenselijk drukke bestaan als manager Inkoop. Haar vermoeidheid sijpelde tijdens het lezen in mijn botten. De stress die zij ervoer gijzelde mijn psyche. Ik had met Lotte te doen. Zoveel beslissingen te moeten nemen. En niet alleen om er zelf beter van te worden. Alsof haar persoon er op haar werk niet toe doet. Dat sneed door mijn ziel.

Op zulke momenten juichte ik de liefdevolle vriendschap van Jasmijn toe. En ik wenste dat iedereen een Jasmijn in haar leven mocht hebben. De rust daalde op mij neer toen ik me samen met Lotte op haar vakantie adres bevond. De rust en de stilte. De adembenemende natuur. Ik gunde het haar van harte.

Subliem hoe Frank Vork de rust en de stilte aan Lotte presenteert als een nieuwe vriend. Als Lotte zich durft over te geven is dat prachtig om te lezen. Later blijkt dat Lotte diezelfde rust en stilte keihard nodig blijkt te hebben. Ze worden bondgenoten.

De weg naar de plot is als kronkelende bospaadjes die eerst onbekend en uitdagend zijn. Maar later raak je bekender en slimmer.

De plot is huiveringwekkend goed. De acht maanden later….een waardevolle toevoeging.

Mijn mening:

Ik geef 4 sterren.

De inhoud van het verhaal vind ik krachtig. De spanning is zenuwslopend en maakte dat ik geboeid door las.

De personages zijn levensecht uitgewerkt. Door de beeldende schrijfstijl zag, hoorde, proefde en voelde ik alles haarscherp aan.

Jammer vond ik het dat het verhaal in tijd en plaats wisselden zonder een aankondiging boven de desbetreffende tekst. Maar dit doet de kwaliteit van dit verhaal geen geweld aan.

In de toekomst lees ik graag meer van Frank Vork. Na dit verhaal ben ik benieuwd naar meer verhalen van hem.