Herkenbaar, maar voor een beperkt publiek

Dex is een (hyper)actieve jongen die een hekel heeft aan school. Hij zit in het eerste jaar HAVO en heeft het best moeilijk met de overgang vanuit groep acht. Liever had hij een opleiding tot kok gevolgd, maar hij moest van zijn ouders deze richting kiezen. Gelukkig zit zijn beste en enige vriend Brian bij hem in de klas. De stoere jongens uit de klas zoeken steeds meer contact en Brian lijkt hen nog aardig te vinden ook. Bij Dex ontstaat de vriendschap niet vanzelf en het komt zelfs tot een handgemeen in de klas. Dat is nog maar het begin...    

Een verhaal over dat eerste, moeilijke jaar op de middelbare school, over nieuwe vrienden maken en andere ellende die ermee gepaard gaat. De kaft, met als illustratie een stoere hoodie en de kleuren zwart en rood, past perfect bij het onderwerp van het boek en geeft vooral de gevoelens en het karakter van Dex weer: een beetje agressie, de donkerte van zijn gevoelens, het actieve...    

Auteur Mijke Pelgrim (1978) schreef eerder al columns over haar job als lerares. Deze werden gebundeld in een eerste boek Juf In Actie. Dex is dus haar tweede boek, maar wel haar debuut als jeugdboekenschrijfster.    

Dat deze auteur zelf voor de klas staat, is heel goed te merken. Ze kent de wereld van deze jongeren en weet hoe ze zich gedragen. De personages zijn dan ook zeer herkenbaar. Iedereen kent wel een jongen als Dex of een van zijn vrienden. In veel verhalen worden ze onsympathiek voorgesteld en dat is hier niet het geval. Een fijne insteek waardoor de lezer gaandeweg sympathie opvat voor de jongens alsook begrip voor hun gedrag. Men krijgt een waarheidsgetrouw beeld over groepsvorming en groepsdruk. Dit wordt goed duidelijk gemaakt door Dex’ innerlijke stem:    

“Hallo, Dex! Je bent toch zeker geen watje?! Als je geen zin hebt in die gasten, stuur je ze gewoon weg. Klaar!
Ja, dat wil ik ook wel, maar…
…maar je durft niet. […] Zeg nou maar gewoon wat het probleem is… […] Ik luister?
Ik geloof…
Dex! Nu een hele zin graag!
Oké. Ik stuur ze niet weg, omdat ik denk dat Brian dat niet wil.”    

Ook de leerkrachten zijn zeer realistisch voorgesteld, als lezer zie je ze zo voor je. Pelgrim maakt met haar verhaal duidelijk dat de juiste aanpak in combinatie met een realistische dosis empathie het verschil kan maken voor bepaalde leerlingen. Meneer Hendriks blijft geloven in zijn leerlingen en stimuleert hen te blijven proberen. Met zijn originele ‘straffen’ brengt hij ze tot inzicht. Inspirerend!    

De grote herkenbaarheid maakt dit boek vooral geschikt voor jongeren die naar de middelbare school gaan of die overstap net gemaakt hebben. Leerlingen die niet graag lezen en zich herkennen in één van de hoofdpersonages, kunnen met dit verhaal tot lezen aangezet worden. Voor leerkrachten uit groep acht/het zesde leerjaar is dit boek een dankbaar instrument om te spreken over school- en studiekeuzes. De doelgroep is daarmee wel zeer beperkt gehouden. Het valt te betwijfelen of het boek in de smaak zal vallen bij jongeren die niet in het laatste jaar van de basisschool of het eerste jaar middelbaar onderwijs zitten.