Geen toeters of bellen

In ‘Doet sneeuw pijn’ vertelt journaliste Carolien Spaan het verhaal over haar liefde voor Jean Michel. De ontmoeting, het samenleven, de geboorte van hun zoon maar uiteindelijk ook zijn overlijden en haar proces om de kracht te vinden verder te gaan.

Spaan hanteert een vlotte stijl die doet denken aan columns. Deze stijl en de korte hoofdstukken zorgen voor een hoog tempo tijdens het lezen. Het geheel voelt soms wat fragmentarisch aan, mist diepgang maar de keuze voor deze schrijfstijl is te begrijpen. Je denkt als het ware met Carolien mee. Verder past deze manier van schrijven ook bij hoe ze als persoon overkomt. Op blz. 22 zegt ze over de beste vriend en broer van Jean: 'mensen zonder toeters, bellen of een laagje dat er eerst moet worden afgepoetst'. Zo lijkt zij zelf ook te zijn. Ze beperkt zich tot de essentie, schrijft eerlijk. Nergens wordt de liefde of het leven mooier voorgesteld dan het is. Toch weet ze vaak te raken.

‘Ik ben enkelvoud geworden.’
‘ mijn schoonvader vertelt dat het al weken schitterend weer is, maar in zijn ogen regent het.’

Als lezer weet je dat Jean gaat sterven. Het is geen spannend boek maar Spaan creëert wel spanning doordat je niet weet wanneer dat moment zal komen. Ze schrijft met veel humor wat het geheel wat lichter maakt en voorkomt dat het te sentimenteel wordt. Ook de boodschap die ze de lezer meegeeft is positief: Je bent sterker dan je denkt.