Een buurman die doet lezen

Grover is de meest enge buurman die je je kan inbeelden: hij heeft lang, vettig haar, een hangbuik en hij stinkt. Met zijn luchtbuks schiet hij vogels uit de lucht. De hele straat is bang voor hem. Buurmeisjes Roxy en Linde ook, maar op een dag zit Kanarie Pietje, de kanarie van Linde, vast in de tuin van Grover. Om hem terug te krijgen, moeten de meisjes wel kennis maken met die enge buurman. Samen met Max, de overbuurjongen, besluiten ze om Grover een heuse make-over te geven zodat hij normaal wordt en vrienden kan maken. Maar dat lukt niet helemaal vanzelf…    

De niet zo enge buurman is het nieuwste boek van Manon Sikkel (1965). Ze won driemaal op rij de Prijs van de Nederlandse Kinderjury, namelijk in 2012, 2013 en 2014, naast vele andere prijzen en nominaties voor verschillende van haar boeken. De eerste keer dat ze in de prijzen viel was trouwens toen ze op zevenjarige leeftijd een verhalenwedstrijd won! Het staat buiten kijf dat Manon Sikkel talent heeft voor schrijven.    

De illustraties van Katrien Holland zijn qua stijl vergelijkbaar met die van Quentin Blake. Misschien niet bijster origineel, maar het is tegelijkertijd een mooi compliment, want ook haar tekeningen zijn grappig en ze ondersteunen de tekst duidelijk met voldoende ruimte voor eigen fantasie. In het boek staan vooral kleine zwart-wittekeningen. De tekening op het kaft is kleurrijk en zal kinderen die op zoek zijn naar een grappig verhaal zeker aanspreken. De titel en de manier waarop de buurman voorgesteld is - als een op een vampier lijkende man met een paars pak - zal dan weer de lezertjes van griezelverhalen bekoren.    

Max, de buurjongen, is dezelfde Max als in Geheim agent oma van dezelfde schrijfster. Toch is dit verhaal volledig op zichzelf te lezen. In het verhaal volgen de soms absurde gebeurtenissen elkaar snel op: de make-over, de zwevende man met één oog, het bezoek aan het pretpark van Jonnie… Dat maakt dat het verhaal voor de jonge lezers de hele tijd interessant blijft.    

De hoofdstukken zijn gemiddeld een tiental pagina’s lang en eindigen vaak zo dat men nieuwsgierig wordt naar hoe het verder loopt: ‘Roxy durft niet te kijken’ of ‘Voor iets heel engs wat nog te gebeuren staat...’. Hierdoor is het verhaal ook zeer geschikt om voor te lezen. Vooral de jongere kinderen (7 à 8 jaar) zullen hartelijk lachen wanneer ze deze avonturen voorgelezen krijgen. De humor in dit verhaal past goed bij deze leeftijd. De iets oudere kinderen zullen het graag zelf lezen.    

Ook al is het boek overwegend grappig, het doet kinderen misschien ook nadenken over hoe mensen (en zij dus ook) makkelijk (ver)oordelen op basis van uiterlijke kenmerken. De eenzaamheid die men opmerkt bij de buurman zorgt voor de serieuze toets in dit verhaal.    

De tekst is gedrukt in een groot lettertype en met grote interlinie waardoor het ook goed te lezen is door kinderen die daar meer moeite mee hebben. Naast het leuke verhaal zorgt ook dit weer voor een grotere leesmotivatie. Een ideaal boek om kinderen aan het lezen te krijgen en/of te houden!