Interessant verhaal in een Orwelliaans Nederland

Als ik zo kijk wie dit boek gelezen hebben, dan valt mij op dat verreweg de meeste lezers mannen zijn. Dat intrigeert mij; schrijft Leon de Winter 'mannenboeken'? Schrijft hij vrouwonvriendelijk? Die laatste vraag zou ik zelf met nee beantwoorden, want één van de sterkste personages in dit boek is een jonge vrouw.
Ik vond het een erg lekker boek om te lezen, de stijl deed me af en toe denken aan A.F.Th. van der Heijden en de romans van Oek de Jong. Het verhaal heeft een flinke 'drive' die ervoor zorgt dat je door blijft lezen. Daarnaast wordt een aantal zeer actuele kwesties behandeld (nepnieuws, asielzoekers, een alom aanwezige overheid) en speelt het verhaal in een Orwelliaans Nederland, waarbij alles wordt gezien en gehoord door de overheid, de persoonlijke vrijheid van mensen is heel beperkt. De rode lijn van het verhaal wordt gevormd door een zoektocht naar waarheid, want waarheid is in een tijd van nepnieuws een nogal vloeiend begrip geworden.
Van het einde was ik iets minder gecharmeerd, maar voor het overige gewoon een lekker én interessant boek.