Lezersrecensie
“Ik keek naar het schilderij, naar de wanhoop die eruit sprak, en opeens moest ik aan Abraham denken. Ik beet op mijn lip.” Blz. 95.
Voor boekenblog indeboekenkast en uitgeverij Ambo Anthos mocht ik Schilderslief recenseren, waarvoor heel hartelijk bedankt.
Net op tijd wist ik mijzelf in veiligheid te brengen. Ik hoorde paardenhoeven dreunen en keek achterom. Een koets kwam met hoge snelheid op mij af.
Nu minderde hij vaart en hield halt. Woedend nam ik mijn rokken bijeen en liep naar de koets toe. De portieren vlogen open en twee mannen kwamen naar buiten. “Geertje Dircx?”, vroeg een van hen. Op dat moment realiseerde ik mij wat er aan de hand was. Ik rende weg, maar het was al te laat. Ik werd ingehaald en meegesleept naar de koets. Geboeid werd ik hardhandig de koets ingewerkt. “U bent gearresteerd, in de naam van de vroedschap van Amsterdam. Wij hebben opdracht u over te brengen naar het tuchthuis van Gouda.”
Er is er maar een die me zoiets zou kunnen aandoen, en hoewel ik weet hoe hij over me denkt, verwachtte ik niet dat het zover zou komen. En toch zit ik hier, en de enige naam die in me opkomt is die van hem. Blz.7.
In de roman Schilderslief beschrijft Simone van der Vlugt het leven van Geertje Dircx. Nog nooit eerder heeft een auteur Geertje als hoofdpersoon gekozen voor een roman. Maar Simone was gegrepen door het opmerkelijke verhaal en daarom vond ze het hoog tijd worden voor een roman waarin de hoofdrol voor Geertje is.
Simone van der Vlugt heeft een heel natuurlijke manier van schrijven. Haar boeken lezen heel gemakkelijk weg. Schilderslief is vanuit de ik-persoon geschreven. De ik in dit boek is Geertje Dircx.
Al vanaf het eerste hoofdstuk word je in het verhaal gezogen en wil je weten hoe het zover is gekomen dat Geertje in het tuchthuis terechtkwam. Doordat je vanuit de belevingswereld van Geertje leest, voel je je heel snel bij haar betrokken. Hierdoor leef je erg met haar mee.
“Ik weet dat ik hen zou moeten vergeven en medelijden zou moeten hebben, maar dat voel ik nou eenmaal niet. Net zoals ze geen medelijden met mij hadden toen ik viereneenhalf jaar geleden die koets in werd gesleurd. Dat ze het moeilijk hebben is een kleine troost, als een zonnestraaltje in koud water.” Blz. 262.
Het leven van Geertje heeft veel hoogte- maar ook heel veel dieptepunten gekend.
We maken kennis met haar wanneer ze 22 jaar is. Ze is dan vertrokken uit haar geboortedorp Edam, om in Hoorn in een herberg te gaan werken. Daar leert ze haar man Abraham kennen. Hij is scheepstrompetter. Maar al snel na hun huwelijk moet hij de zee op en daar keert hij niet van terug. In de periode van rouw is ze vaak buiten. Op een dag wanneer ze weer aan het wandelen is, peinzend over wat haar overkomen is, hoort ze een plons. Op de plek waar eerst twee kinderen stonden, ziet ze nu alleen nog een meisje. Maar ze reageert direct, stuurt hulp naar het meisje en duikt de jongen achterna. Zelf kan ze ook niet goed zwemmen en het lukt niet om het jongetje te redden. Toch zijn de ouders van de kinderen, Geertruida en Pieter, haar dankbaar voor het redden van hun dochter en bieden haar een baan als kindermeisje aan.
Een gelukkige tijd breekt aan wanneer ze bij het gezin intrekt. Maar wanneer de kinderen oud genoeg worden en er financiële problemen ontstaan bij het gezin, is het tijd om verder te gaan. Dit doet haar veel verdriet. Via via komt ze uiteindelijk in Amsterdam terecht, bij de beroemde schilder Rembrandt van Rijn zijn ze op zoek naar een kindermeid voor de pasgeboren zoon Titus. Saskia, zijn vrouw, is ernstig ziek en zou niet lang daarna komen te overlijden.
“En, bevalt het je?” Klonk een stem achter me.
“Ik heb eigenlijk niet veel verstand van kunst.”
“Je hoeft ergens geen verstand van te hebben om het mooi te vinden. Het doet wat met je of niet. “ Blz. 63.
Rembrandt van Rijn is zo’n beroemd kunstenaar. Iedereen kent wel enkele van zijn werken. Toch wordt je kijk op Rembrandt na het lezen van deze roman heel anders. Ondanks dat het een roman is, heeft Simone van der Vlugt geprobeerd zo dicht mogelijk bij de waarheid te blijven. Hiervoor heeft ze heel veel onderzoek gedaan. Achterin het boek staat een uitgebreide lijst van haar bronnen. Het nawoord is gewijd aan eerherstel voor Geertje. Ook zijn er testamenten, verklaringen en uitspraken opgenomen. Hierdoor krijg je een heel mooi en totaal beeld van een geschiedenis die tot voor kort liever in de doofpot werd gestopt.
“Ik keek naar het schilderij, naar de wanhoop die eruit sprak, en opeens moest ik aan Abraham denken. Ik beet op mijn lip.” Blz. 95.
Ik heb genoten van het boek. Daarom waardeer ik Schilderslief op 5 sterren.
Net op tijd wist ik mijzelf in veiligheid te brengen. Ik hoorde paardenhoeven dreunen en keek achterom. Een koets kwam met hoge snelheid op mij af.
Nu minderde hij vaart en hield halt. Woedend nam ik mijn rokken bijeen en liep naar de koets toe. De portieren vlogen open en twee mannen kwamen naar buiten. “Geertje Dircx?”, vroeg een van hen. Op dat moment realiseerde ik mij wat er aan de hand was. Ik rende weg, maar het was al te laat. Ik werd ingehaald en meegesleept naar de koets. Geboeid werd ik hardhandig de koets ingewerkt. “U bent gearresteerd, in de naam van de vroedschap van Amsterdam. Wij hebben opdracht u over te brengen naar het tuchthuis van Gouda.”
Er is er maar een die me zoiets zou kunnen aandoen, en hoewel ik weet hoe hij over me denkt, verwachtte ik niet dat het zover zou komen. En toch zit ik hier, en de enige naam die in me opkomt is die van hem. Blz.7.
In de roman Schilderslief beschrijft Simone van der Vlugt het leven van Geertje Dircx. Nog nooit eerder heeft een auteur Geertje als hoofdpersoon gekozen voor een roman. Maar Simone was gegrepen door het opmerkelijke verhaal en daarom vond ze het hoog tijd worden voor een roman waarin de hoofdrol voor Geertje is.
Simone van der Vlugt heeft een heel natuurlijke manier van schrijven. Haar boeken lezen heel gemakkelijk weg. Schilderslief is vanuit de ik-persoon geschreven. De ik in dit boek is Geertje Dircx.
Al vanaf het eerste hoofdstuk word je in het verhaal gezogen en wil je weten hoe het zover is gekomen dat Geertje in het tuchthuis terechtkwam. Doordat je vanuit de belevingswereld van Geertje leest, voel je je heel snel bij haar betrokken. Hierdoor leef je erg met haar mee.
“Ik weet dat ik hen zou moeten vergeven en medelijden zou moeten hebben, maar dat voel ik nou eenmaal niet. Net zoals ze geen medelijden met mij hadden toen ik viereneenhalf jaar geleden die koets in werd gesleurd. Dat ze het moeilijk hebben is een kleine troost, als een zonnestraaltje in koud water.” Blz. 262.
Het leven van Geertje heeft veel hoogte- maar ook heel veel dieptepunten gekend.
We maken kennis met haar wanneer ze 22 jaar is. Ze is dan vertrokken uit haar geboortedorp Edam, om in Hoorn in een herberg te gaan werken. Daar leert ze haar man Abraham kennen. Hij is scheepstrompetter. Maar al snel na hun huwelijk moet hij de zee op en daar keert hij niet van terug. In de periode van rouw is ze vaak buiten. Op een dag wanneer ze weer aan het wandelen is, peinzend over wat haar overkomen is, hoort ze een plons. Op de plek waar eerst twee kinderen stonden, ziet ze nu alleen nog een meisje. Maar ze reageert direct, stuurt hulp naar het meisje en duikt de jongen achterna. Zelf kan ze ook niet goed zwemmen en het lukt niet om het jongetje te redden. Toch zijn de ouders van de kinderen, Geertruida en Pieter, haar dankbaar voor het redden van hun dochter en bieden haar een baan als kindermeisje aan.
Een gelukkige tijd breekt aan wanneer ze bij het gezin intrekt. Maar wanneer de kinderen oud genoeg worden en er financiële problemen ontstaan bij het gezin, is het tijd om verder te gaan. Dit doet haar veel verdriet. Via via komt ze uiteindelijk in Amsterdam terecht, bij de beroemde schilder Rembrandt van Rijn zijn ze op zoek naar een kindermeid voor de pasgeboren zoon Titus. Saskia, zijn vrouw, is ernstig ziek en zou niet lang daarna komen te overlijden.
“En, bevalt het je?” Klonk een stem achter me.
“Ik heb eigenlijk niet veel verstand van kunst.”
“Je hoeft ergens geen verstand van te hebben om het mooi te vinden. Het doet wat met je of niet. “ Blz. 63.
Rembrandt van Rijn is zo’n beroemd kunstenaar. Iedereen kent wel enkele van zijn werken. Toch wordt je kijk op Rembrandt na het lezen van deze roman heel anders. Ondanks dat het een roman is, heeft Simone van der Vlugt geprobeerd zo dicht mogelijk bij de waarheid te blijven. Hiervoor heeft ze heel veel onderzoek gedaan. Achterin het boek staat een uitgebreide lijst van haar bronnen. Het nawoord is gewijd aan eerherstel voor Geertje. Ook zijn er testamenten, verklaringen en uitspraken opgenomen. Hierdoor krijg je een heel mooi en totaal beeld van een geschiedenis die tot voor kort liever in de doofpot werd gestopt.
“Ik keek naar het schilderij, naar de wanhoop die eruit sprak, en opeens moest ik aan Abraham denken. Ik beet op mijn lip.” Blz. 95.
Ik heb genoten van het boek. Daarom waardeer ik Schilderslief op 5 sterren.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van jolaplus
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
