Zou Stephen King niet eens wat moeten schrappen?

Er is vermoedelijk geen redacteur die tegen Stephen King durft te zeggen dat hij eens wat moet schrappen in zijn tekst. Het Instituut is een verhaal dat langzaam op gang komt, maar als het op gang is, is het moeilijk weg te leggen. Luke is bijzonder hoogbegaafd (en dat zal de ontvoerders opbreken) en een heel klein beetje telekinetisch begaafd. Hij kan met zijn geest prullenbakken om laten vallen. Om die laatste reden wordt hij ontvoerd en ondergebracht in Het Instituut. Daar ondergaat hij allerlei akelige testen, die voor de ontvoerders vaak een doel dienen. Niet altijd, soms is het gewoon straf, lijfstraf, marteling eigenlijk. Een groot deel van het boek speelt zich af in het instituut en dat had van mij best iets korter gekund. Luke, en andere kinderen, zitten nu nog in de Voorkant, dat is, volgens de geruchten, een ballenbak vergeleken met de Achterkant. Luke leert andere kinderen kennen, allemaal telekinetisch of telepatisch begaafd. Het doel van deze verzameling kinderen wordt pas tegen het eind goed duidelijk. Bijna alle medewerkers doen mij denken aan de moffen die figureren in 't Hooge Nest van Roxane van Iperen. Meedogenloos en bruut. Er lijkt niemand die ook maar een klein beetje compassie heeft met zulke kleine kinderen. Maar goed, daar heeft Het Instituut vast op geselecteerd.
Pas op ongeveer de helft wordt het verhaal echt spannend. Hoe zal dit aflopen? De medewerkers van Het Instituut hebben nogal wat te verbergen, dus halen ze alles uit de kast om ontmaskering te voorkomen.
Het slot is een typisch Stephen King-slot, veel magie en veel fantasie, maar bijzonder goed uitgewerkt. Je zou er bijna in geloven. (Daar kan Blake Crouch nog iets van leren.)
Wie weet staat er ooit eens een dappere redacteur op die Stephen King maant wat 'darlings' om zeep te helpen. Soms lijkt een passage nauwelijks iets toe te voegen aan het verhaal, maar slechts te zijn geschreven voor de film, die zeker weer over dit boek zal worden gemaakt. Details zoals het beschrijven van het net op tijd pakken van zijn schoenen voordat de roeiboot uit het zicht verdwijnt zijn voor een boek niet zo relevant, maar voor de film wel weer leuk. Sommige scenes zijn zo gedetailleerd uitgesponnen dat ik er geen been in zag om zo nu en dan een alinea of twee over te slaan. Ik moet eerijk zeggen, ik heb niet alle bladzijden helemaal gelezen. Maar het was wel een lekker boek.