Krankzinnige puzzels

Bloedbroeders van Arttu Tuominen, het boek dat ik hiervoor las/luisterde (gedeeltelijk, moet ik eerlijk zeggen), stak wat geloofwaardigheid betreft nogal af bij Grensgebieden van Arne Dahl. In het voordel van Tuominen. Het zegt meer over mij dan over 'Bloedbroeders' dat ik me er steeds minder gemakkelijk bij begon te voelen. Een verdienste van Artuu Tuominen, schrijnend realistisch. Want, en daar wil ik naartoe, Grensgebieden heeft alle trekjes van een ongeloofwaardig verhaal, maar zolang de lezers de plotwending slikken is er niets aan de hand. Nu maakt Dahl het niet zo bont als anderen (Nulpunt, de Rode Koningin bijvoorbeeld), want de eerste plotwending zou met enige moeite nog wel geloofwaardig verklaard kunnen worden. (Verder kan ik niet veel uitweiden over de plotwending zonder te spoilen, dus dat doe ik dan maar niet.) Dahl strooit er in elk geval niet mee en je bent als lezer/luisteraar geneigd met hem mee te gaan. Een ander element dat ook terugkeert bij bijvoorbeeld Nulpunt en de Rode Koningin, is de geniale crimineel, die het eigenlijk helemaal niet voorzien lijkt te hebben op de slachtoffers die hij/zij maakt, maar op de speurneus. En zo geniaal (ik moest alweer aan Nulpunt denken, sorry), dat het een raadsel is hoe de speurneuzen die krankzinnige puzzels hebben weten op te lossen om uiteindelijk de misdaad - misdaden - op te helderen. Maar het is het begin van een serie, niet alleen dat de volgende delen er al zijn, maar ook omdat dit verhaal eindigt met een cliffhanger. Ik denk dat ik de volgende delen ook ga luisteren, ondanks mijn scepsis.Het is aangename lectuur. Barnier Geerling is een (voor mij tot nu toe onbekende) verdienstelijke verteller. Hij krijgt 4 sterren, het verhaal krijgt er drie.