Prachtig!

Een aantal jaar terug las ik dit boek en wat ik er nog van wist was dat het me omver had geblazen. Maar waar het nu precies over ging? Dat wist ik niet meer. Dus ik las het nog een keer.

En blies het me weer omver? Absoluut.
Wat een prachtig, bijna sprookjesachtig verhaal van 2 kinderen die in de jeugdzorg zitten. Zo kwetsbaar, zo verdrietig, zo angstig, maar toch ook hoopvol.
Zac en Ira hebben zichzelf aangeleerd om weinig tot niks te hoeven voelen. Keer op keer de teleurstelling van niemand die hen in huis wil nemen. Ze zijn zo alleen. Samen, maar alleen.
‘Als je geen ouders hebt, moet je wat er binnen in je zit extra goed bij je houden. Ik hou mijn hart heel stevig bij me. En Zac dat van hem nog steviger.’

Tot op een dag Martha in hun leven komt. Ze mogen een weekje op vakantie. Maar kunnen ze dat wel? Je netjes gedragen, je anders voor doen dan je bent en misschien wel van iemand gaan houden alsof het familie is. Martha geeft hen een liefdevolle omgeving. Ze mogen zijn wie ze zijn. Zullen ze vaker langs mogen komen?

Dit prachtige, eerlijke verhaal is een verhaal wat gelezen moet worden. Het leert je hoe het voor kinderen in een kindertehuis is en het leert je om verder te kijken dan alleen het boze/verdrietige kind.

En dan de kaft. Een parel, dit boek!