De "dode leeuwen" van Slough House tonen hun tanden

Toevallig zag ik een Hebban-review van Mick Herron's "Dode Leeuwen". Die was zo negatief, terwijl ik na het lezen van zijn "Trage Paarden", juist uitkeek naar de vertaling van "Dead Lions". Wellicht was die negatieve reactie te wijten aan smaken verschillen? Ik vond "Dode Leeuwen" weer briljant, hilarisch en nog beter dan "Trage Paarden".

Dit is deel 2 uit de serie rond Slough House, waar MI5 haar mislukkelingen die weigeren ontslag te nemen, parkeert en probeert weg te pesten. De Engelstalige versie van "Dode Leeuwen" verscheen in 2013. Inmiddels bestaat de reeks uit minimaal 8 boeken en een groter wordende schare fans.

Na het eerste avontuur, is Slough House weer ingesukkeld. Twee nieuwe mislukte spionnen zijn er geparkeerd. Maar zijn deze twee wel echt mislukt? Eén van hen zou wel eens geparkeerd kunnen zijn, om Jack Lamb en zijn kliek te bespioneren. Want zoals het gaat tussen spionnen in deze reeks: niemand vertrouwt niemand en iedereen heeft meerdere geheime agenda's.

Maar als het boek opent, is het nog niet zo ver. Een toevallige - of misschien helemaal niet toevallige - samenloop van omstandigheden, die iedereen die met NS reist herkent, zorgt voor chaos. Je zit in de spits, maar opeens rijdt er geen trein en moet je een plek op een NS bus bemachtigen.

Dit overkomt Dickie Bow, die blijkbaar óók nog eens zwart rijdt. Er is echter meer aan de hand, want hij probeert iemand ongemerkt te volgen. Ergens in het gedrang voelt Bow een prik, maar ja - in de massa en het gedrang is dat niet vreemd. Het lukt hem een plaatsje in de juiste bus te vinden.

Als de bus begint te rijden, overweeg Dickie of hij het hoofd van Slough House, Jack Lamb, zal bellen. Waarom? Wat heeft Dickie, een oud-collega van Lamb, gezien dat Dickie ongelooflijk vindt. Dat Dickie nooit had mogen zien? Lamb krijgt uiteindelijk Bow's telefoon in handen, waarop een geheimzinnig woord staat.

Ondertussen is Webb weer eens bezig met z'n eigen intriges. Hij belooft twee van de trage paarden van Slough House, dat ze misschien kunnen terugkeren naar Regent Park mits ze stiekem voor hem werken. Hij heeft namelijk een interessante Russische olicharg aan de haak geslagen.

Uiteraard zijn er de andere trage paarden, bekend uit het eerste deel van de serie, met hun hebbelijkheden en onhebbelijkheden. Zij, de twee nieuwelingen en baas Lamb raken betrokken bij smerige zaken die meerdere bodems blijken te hebben.

Spannend? Ja, natuurlijk! Er vallen helaas ook slachtoffers. Er zijn ongelooflijk veel ontwikkelingen en zoals gebruikelijk is niets wat het lijkt.

Die slechte recensie? Tja: deze reeks is zowel thriller als parodie en persiflage van het genre. Sommigen snappen niets van Monty Python of Engelse humor. Ik zat tijdens het lezen in ieder geval regelmatig te snikken en hikken van het lachen. Dat zal niet iedere lezer overkomen.

Neem Lamb die op een bankje met een leeg koffie-bekertje in slaap sukkelt, de fietstocht van Min dwars door Londen, Ho die software heeft geschreven zodat hij zijn kantoor uren nuttig kan besteden aan het creëren van fake accounts op dating sites - om vervolgens slachtoffer te worden van fake dating accounts. Er zijn nog veel meer hilarische momenten in "Dode Leeuwen".

Niet dat dit deel uit de serie geen serieuze ondertoon heeft. De prik die Bow voelt, is gebaseerd op een echt incident rond Georgi Markov en een Bulgaarse paraplu. De Litvinenko en andere zaken worden aangehaald. In het boek draait het deels om een vernietigd geheim nucleair dorp; terwijl op dit moment de officiële Russische pers blijft ontkennen dat een regio is vergiftigd door een nucleaire ontploffing en gevallen van burgers met stralingsziekten wijten aan slecht brood.

De bijzondere mix van realiteit, humor, spanning en herkenbare kantoor-intriges, maakt dit één van de betere recente spionage en thriller series. Hopelijk neemt uitgeverij Prometheus het besluit om ook de andere delen uit de serie op korte termijn te vertalen.