Nagelbijtend spannend

De beschrijving van de flap of wat Hebban er van maakt, klopt niet helemaal. Het gat in de zee waar het om gaat is iets anders dan je wellicht uit die beschrijving haalt. Het gaat om zo'n gat in rotsen op een bijna verlaten landtong, waar door omstandigheden golven als een IJslandse geiser omhoog spuiten en weer verdwijnen.

Het boek is wel nagelbijtend spannend. Ik had het daardoor héél snel uit. Wellicht goed om te waarschuwen dat dit een mix is van thriller en horror. Niet iedere lezer vindt beide genres leuk. De ene heeft ook niets met koude rillingen, sfeer, spanningen en beesten die reageren op zaken die mensen niet waarnemen.

Houd er ook rekening mee, dat er geschoven wordt met de tijd en plaats. Er is het nu, het nog niet zo lang geleden verleden en een verleden van een paar decennia terug. Daarnaast volg je als lezer meerdere personages. Bij sommige hoofdstukken staat netjes vermeld wanneer de gebeurtenissen plaats vinden. Bij andere hoofdstukken gaat het om het heden en wordt er gebruik gemaakt van flashbacks.

Zoals anderen al opmerkten: dit boek is ongelooflijk goed geschreven. Aan het eind komen alle lijntjes perfect bij elkaar. Jij als lezer, lost alles op en begrijpt hoe de zaken in elkaar steken. Dat gaat zeer waarschijnlijk niet gelden voor de politie en leden van de reddingsbrigade, maar zoals een van de hoofdpersonen mijmert: er verdwijnen altijd wel mensen in de binnenlanden van IJsland, zeker hartje winter.

Het is geen hartje winter als het verhaal start met het overhandigen van een doos met gevonden spullen. Er is blijkbaar een huis leeg gehaald door twee broers. Een van de nieuwe eigenaren van het huis heeft nog wat spullen gevonden. Alleen komen die een van de broers niet bekend voor. Bij die spullen zit een klein, roze schoentje: van wie is dat schoentje? De broers starten een zoektocht in het verleden van hun familie.

Het andere verhaal begint met een tweede zoektocht, tijd na het overhandigen van de doos. Het is hartje winter. Leden van de plaatselijke reddingsbrigade lopen in koppels door een woest, verlaten terrein. Een van de koppels is op weg naar een schuilhut om die te controleren. Het is slecht weer geweest, zelfs dieren hebben het onder de barre omstandigheden niet allemaal overleefd.

Dat de hut moet worden gecontroleerd, komt omdat een groep mensen wordt vermist. Die zijn dan al een tijdje weg. Blijkbaar duurde het een week eer iemand aan de bel trok. Hoeveel mensen er precies worden vermist, waar die naartoe zijn gelopen, hoe ze de verlaten plek hebben bereikt vóór ze aan hun tocht begonnen: er is heel weinig bekend.

Waarom ze zo'n gevaarlijke tocht zijn gestart, is bijvoorbeeld ook niet duidelijk bij de reddingsbrigade. Natuurlijk duurt het niet lang, of de politie wordt erbij gehaald. Het mysterie rond de verdwenen groep wordt alleen maar groter en groter...