Stukken beter dan de vorige!

Zoals meer hier opmerken: met 1119 bladzijden is de vertaling van "The Running Grave" - in Nederland gepubliceerd als "Stromend Graf" - even slikken! Met deze dikte ligt het boek ook niet echt lekker in de hand, maar zoals een Amerikaanse kennis al waarschuwde: dit deel is weer smullen! Het is beduidend beter dan "Inktzwart hart", maar zelfs deze fan van Strike en Ellacott verzuchtte af en toe stilletjes: had dit niet in 400 bladzijden minder gekund? Om vervolgens natuurlijk smullend, dapper en genietend verder te lezen.

Onbekend met de serie? Je kan dit deel onafhankelijk van de voorgaande delen lezen, maar mist dan het belang van een aantal personages, de voorgeschiedenis en spanningen tussen de hoofdpersonen en verwijzingen naar eerdere zaken uit eerdere delen. Dat is gewoon zonde, maar ik ben natuurlijk een fan en bevooroordeeld.

Wat niet wegneemt, dat ik toch wat minpuntjes vond. Die hebben weinig te maken met de auteur en haar verhaal en alles met een vertaling door drie vertalers en wat storende drukfouten, die zelfs een fan volledig ondergedompeld in het verhaal en grotendeels in beslag genomen door verschillende verhaallijnen en ontwikkelingen, hoofdstukken die met een climax stoppen om spannende ontwikkelingen in een andere zaak te volgen... Laten we eerlijk zijn: eigenlijk horen (druk)fouten een fan die volledig ondergedompeld is in een verhaal en alleen maar wil weten of alles goed afloopt, helemaal niet op te vallen. Die zou er overheen horen te lezen.

Een insult (p. 619) is misschien de juiste term, maar de meeste lezers kennen dit als epileptische aanval. Ik moest het woord opzoeken en het vervelende is, dat het woord insult meermaals wordt gebruikt - maar dat er ook regelmatig sprake is van een epileptische aanval.

Pagina 368: "Uiteindelijk werd hij van rugby gestuurd." Werd Allie de sport verboden, van het veld gestuurd? Of - gezien de context wellicht waarschijnlijker - werd hij van de dure school verwijderd wegens gebruik van marihuana? Ik heb de originele, Engelse versie niet gelezen en weet dus niet of er in die tekst rugby of Rugby staat. Wat wel duidelijk is "Als je me nu wilt vertellen dat ze zevenenzestig is, dat weet ik al. Boeien." In een thriller denk je als lezer dan wellicht dat er gevraagd wordt om handboeien, maar er hoort 'Boeiend' te staan. Over de gedateerde, op een Duitse vertaling gebaseerde I Tjing citaten ga ik het niet hebben.

Het zijn slechts enkele voorbeelden van wat ik als storend ervoer, tijdens het lezen van dit meest recente deel uit de serie. Let wel: dit soort zaken stoorden mijn leesgenot, maar beïnvloeden niet de verschillende verhalen, zeker niet de spanning en helemaal niet de ernst van het eigenlijke verhaal. Ik vond dit echt het engste en spannendste deel uit de reeks en ja, een van de vaste personages uit de afgelopen delen gaat inderdaad dood.

Het hoofdverhaal is niet alleen boeiend, maar zeer actueel: nog geen twee dagen geleden kwamen er berichten uit Zimbabwe, waar een soortgelijke zaak als deze fictieve speelt. In Engeland worden sekten inmiddels al een soort psychologische epidemie genoemd.

Ja, Strike en zakelijk partner Ellacott worden ingehuurd door een vader om een sekte (de Universal Humanitarian Church of UHC) te onderzoeken en te kijken of zijn zoon wellicht bevrijd kan worden. Een van de concurrenten van Cormoran en Robin was bezig met deze opdracht, maar heeft het verknald. Cormoran en Robin mogen het nu proberen.

Al gauw wordt duidelijk, dat om bewijzen te vergaren tegen de machtige en gevaarlijke UHC en contact te leggen met de zoon van de nieuwe cliënt, Robin zal moeten infiltreren. Dat is niet zonder risico's: Galbraith beschrijft perfect hoe indoctrinatie, hersenspoelen en totalitaire controle in zijn werk gaat.

Ondertussen is het detective bureau ook bezig met andere zaken en krijgt Strike te maken met familieproblemen. Kortom: iedereen heeft zijn handen vol, waardoor er af en toe grote risico's worden genomen en onherstelbare fouten worden gemaakt. En dan zijn er nog de onopgeloste moorden... De ontknoping is spannend, met een aantal wel heel onverwachte onthullingen en het einde? Eh tja, laten we zeggen dat er weliswaar een nieuwe stap wordt gezet in de relatie tussen Strike en Ellacott, maar komt die op tijd?

Zie je op tegen een thriller van meer dan 1000 pagina's? Probeer dan de Engelse versie, die blijkbaar 'slechts' 945 pagina's beslaat. Ik wacht in spanning op het volgende deel uit deze serie.