Geloof jij in sprookjes?

De Wensmuur is het derde boek van de Amerikaanse auteur Mia Sheridan dat is uitgebracht in Nederland. In haar eerdere boeken behandelt ze thema’s als eenzaamheid en vooroordelen. Ze schrijft romantische verhalen over gebroken mensen die elkaar helpen om trauma’s te overwinnen. In de Wensmuur wordt er nog een portie magie aan toegevoegd.

Balletdanseres Clara is pas verhuisd naar New Orleans. Ze voelt zich eenzaam. Ze hoort over de tragische liefde tussen de jonge slavin Angelina en soldaat John ruim een eeuw geleden. De legende gaat dat de geest van Angelina ronddwaalt op de Windisle plantage en dat de wensen die zijn achtergelaten bij de muur rond de plantage af en toe worden vervuld. Wanneer Clara haar wensbriefje wegbrengt, ontmoet ze de verminkte Jonah die het terrein al jaren niet meer heeft verlaten. Gescheiden door de muur ontwikkelen de twee eenzame mensen een sterke band zonder elkaar ooit te hebben gezien.

Het verhaal van Clara en Jonah staat centraal in dit boek. Clara probeert een carrière als ballerina te realiseren in een vreemde stad. Jonah kiest zelf voor zijn isolement uit schaamte en als boetedoening voor fouten in het verleden. Door hun ontmoetingen bij de muur veranderen ze beetje bij beetje elkaars leven, waardoor ook geheimen uit het verleden van Jonah aan het licht komen.

Het verhaal doet denken aan Belle en het Beest en The Phantom of the Opera. Het bevat de beschadigde man, het monster, het mooie meisje. Het verhaal is afwisselend beschreven vanuit het perspectief van Clara en Jonah, waardoor je beide personages goed leert kennen en intens met ze meeleeft. Je voelt hun pijn, angst, schuldgevoel en vooral de eenzaamheid.

“De muziek was afgelopen en de stilte die erop volgde, voelde verdrietig aan. Eenzaam. Normaal.”

Er is een tweede verhaallijn over Angelina en John. Deze zorgt, naast verdieping, voor een magisch en bovennatuurlijk tintje. Ook de setting van het boek in New Orleans met zijn voodoo, legendes, slavernijverleden en verlaten stadsdelen draagt bij aan de betoverende en soms duistere sfeer van dit moderne sprookje.

“Het was net alsof de fluisteringen, de hoop van mensen… de gebeden nog steeds op de wind dreven, op de een of andere manier opgeschort, alsof ook zij geestverschijningen waren die voorgoed gevangen zaten in de lucht rondom deze betoverde plek.”

Mia Sheridan heeft een prettige, bijna poëtische schrijfstijl. Ze schrijft heel beeldend, waardoor je een goed beeld krijgt van de personages en hun leefwereld. Ze neemt de tijd om het verhaal te vertellen. Door het wisselend perspectief krijg je beetje bij beetje meer informatie. Hierdoor word je steeds dieper in het verhaal gezogen, totdat het je niet meer loslaat en je het boek niet meer weg kunt leggen.

De Wensmuur is een prachtig, emotioneel en mysterieus verhaal, met een flinke portie romantiek. Soms is het verhaal wat donker, soms lief en zoet. Af en toe is het gewoon te mooi om waar te zijn. Maar wie wil er nou niet in een sprookje geloven?