Haar rijk gevuld leven in al zijn eenvoud.

Kroniek van een overzichtelijk jaar van Diane Broeckhoven is een boek waar ik reikhalzend naar uitkeek. Een boek waarin ze meerdere gebeurtenissen over haar jaar 2018 verhaalt, wekte mijn nieuwsgierigheid.
Ik heb al meerder boeken van haar gelezen en haar vertelkunst verleidt me telkens opnieuw. Naar dit boek was ik nu echt benieuwd. Totaal anders dan wat we van haar gewoon zijn en opnieuw kwam ik terug in de ban van haar vertelkunst. Een schrijfstijl die ik fantastisch vind.

Ontroering, melancholie, verbazing, verontwaardiging zijn gevoelens die regelmatig terugkomen in haar belevenissen en gebeurtenissen. Dat ze een rijk gevuld leven leidt, doorspekt van lezingen, interviews, cultuuruitstappen, reisjes en reizen met en naar vriendinnen en vrienden hoeft geen verdere uitleg. Daguitstappen met haar kleinkinderen waar ze zo kan van genieten. Met dit boek loodst ze ons binnen in haar leefwereld en laat ze ons mee genieten van de mooie dingen des levens, maar ook misplaatste gesprekken en onjuiste informatie waar ze zich kan aan ergeren, worden ons meegeven.

Nu weten we ook dat ze een hekel heeft aan technische veranderingen, zoals de aanschaf van een tv die ze maar bleef voor haar uitschuiven, schrik van al het digitale vermogen van die dingen.
Dat ze een “grande Dame” is, leidt geen twijfel. Diane is iemand die er staat, die weet waarover het gaat die de dingen naar waarde schat. Haar bescheidenheid siert haar. Onjuistheden probeert ze beleefd maar kordaat aan te pakken zoals ze naar haar paspoort wordt gevraagd die eigenlijk haar identiteitskaart moet te zijn. Haar verbolgenheid toen ze een document ontving waarop ze moest bewijzen dat ze nog in leven is. Het huppelpasje dat ze maakte nadat haar document werd voorzien van de nodige stempels en ondertekend werd door Bart Dewever. Ze leeft, want dat heeft Bart Dewever zelf gezegd.

Voor mij is dit een prachtig boek waarin ik mee stap in haar jaar 2018. Ik heb enorm genoten van haar vertelkunst die menigeen overtreft. Diane is een familievrouw, dat weten we, dus weten we ook dat het verlies van haar broer haar heel zwaar valt, maar ze laat haar hoofd niet hangen. Hoe moeilijk het ook is om dit te plaatsen, werkt ze verder aan wat van haar verwacht wordt, wat ze beloofd heeft en waar ze voldoening en plezier uit schept. Het is niet de bedoeling om hier haar leven te schetsen, maar wel om aan te geven, dat Diane met een groot hart en veel levensmoed en – vreugde verder huppelt op haar bijzonder leerrijk pad waarop ze iedereen met haar stralende glimlach aanmoedigt om positief door te leven te gaan.
Bij het lezen van dit boek heb ik enorm genoten, soms ook wel eens goed gelachen, gewoon met haar manier van schrijven, haar aanpak en verwoording.
Soms word je wakker geschud, ze doet je nadenken en dat op haar eigen mooie en talentvolle manier.
Met heel veel plezier geef ik dit boek de zeer verdiende 4 sterren.


Een briefje van een kleinkind of van haar petekind leest ze met een fierheid die alleen een grootmoeder kan voelen.
“Neem af en toe een moment voor jezelf met een goed boek en een theetje, Amma.” Een van de vele memootjes met een goede raad van mijn twaalfjarige oudste kleindochter, dat ik na een logeerparij op mijn hoofdkussen vond. Blz 16

“Lieve tantie. Ik heb een lelijk geschrift en ik weet niet wat ik naar u moet schrijven maar ik moet van mijn mama.”
Een welwillende poging tot correspondentie van mijn toen achtjarige
Petekind. blz 15

Soms kijkt ze met wat weemoed terug naar de tijd van weleer, een tijd met haar kinderen en kleinkinderen.
12 – 13 oktober;
Het dringt stilaan tot me door dat het legenestsyndroom bij je kleinkinderen veel leger aanvoelt dan bij je kinderen. Toen mijn zonen en dochter ruim twintig jaar geleden in een korte tijdspanne uitvlogen, heb ik aar onder geleden. Er viel niets meer te verzorgen, te commanderen of iets in goede banen te leiden. Dwalend door mijn hol klinkende huis voelde ik me een tijdlang totaal nutteloos en rouwde ik in drievoud. Ondertussen leidden mijn koters hun studentenleven, blij met de verworven vrijheid. Mijn eigen bestaan schreeuwde om een gehele reorganisatie en het duurde even voor ik weer licht zag in de duisternis.

Maar ook verontwaardiging kan haar overvallen. Neem nu een schoolreisje.
En nu dus: veertig kinderen in de trein. Keurig gekapt, goed gekleed. Fluovestje met de naam van de school over hun merkkledij zodat straks niemand zoek raakt op het strand van Oostende. Niemand deelt snoepjes uit. Dat is natuurlijk streng verboden vanwege allergische, glutenvrij, veganistische, suikervrije, pindagevoelige en anderszins hypersensitieve klasgenootjes. Hier wordt geen enkel risico genomen. Ik wil wedden dat niemand kleffe sandwiches met gebakken ei in de rugzakjes heeft zitten.
Eigenlijk vind ik dit een zielig schoolreisje. Zaten die twee juffen hun Facebook niet te checken, ik zou een hartig woordje met hun gewisseld hebben.