Genot om te lezen

In 2017 is Adeline Dieudonné, behalve auteur ook actrice en theatermaakster, begonnen met het schrijven van en het spelen in het toneelstuk Bonobo Moussaka. Het schrijven beviel haar zo goed dat ze er niet meer mee wilde stoppen. Daardoor won ze in 2017 met haar novelle Amarula een schrijfwedstrijd en waarmee ze een jaar later debuteerde. In augustus 2019 verscheen Het echte leven, waarin ze een verhaal vertelt waaraan ze zelf plezier wilde beleven. Voor deze roman ontving ze diverse prijzen. De rechten voor de vertaling gingen naar achttien landen en het boek zal eveneens worden verfilmd.

In een doorsneewijk aan de rand van een bos woont een tienjarig meisje met haar vader, moeder en broertje. Haar vader is bezeten van de jacht, drinkt en zit vooral voor de televisie. Haar moeder lijkt zich nergens mee te bemoeien en geeft alleen maar om haar geitjes. De enige met wie ze nog een band heeft, is haar vier jaar jongere broertje Gilles. Nadat ze allebei hebben gezien dat de ijscoman bij een ongeluk omkwam, keert Gilles steeds meer in zichzelf waardoor ook zijn gedrag verandert. Het meisje laat het er echter niet bij zitten en besluit om haar eigen plan te trekken.

Het echte leven wordt verteld vanuit het perspectief van het meisje, de ik-figuur, uit het gezin waar het in het verhaal om draait. Het begint wanneer ze nog tien jaar oud is en eindigt vijf jaar later, ze is dan inmiddels vijftien jaar. Wat hierbij in het oog springt, is dat Dieudonné het uitstekend beheerst om in de huid van het meisje te kruipen. Nergens doet het geforceerd aan, het meisje denkt en handelt op een manier die overeenstemt met haar leeftijd en daardoor komen haar gedragingen heel realistisch over. Dat ze daarbij ook nog eens hoogbegaafd lijkt te zijn, doet daar niets aan af. Omdat het meisje het verhaal vertelt, komt de lezer vrij veel over haar te weten en krijgt daardoor een band met haar. De drie andere personages uit het gezin worden eveneens voldoende uitgewerkt, hierdoor kan hij zich prima beeld van hen vormen.

De schrijfstijl die de auteur hanteert, is eigentijds, vlot en toegankelijk. Daarnaast maakt ze regelmatig gebruik van mooie vergelijkingen en beeldspraken. Situaties worden beeldend beschreven en ook de gevoelens van de personages komen bijzonder goed tot uiting. De lezer kan bijvoorbeeld de woede van de vader zien, de onderdanigheid van de moeder, de angst van iedereen. Hierdoor is het verhaal bij vlagen aandoenlijk en ontroerend, maar aan de andere kant kan het op zijn tijd ook wel voor een glimlach te zorgen. Hoewel Het echte leven absoluut geen thriller is, zorgt Dieudonné wel voor een voortdurende spanningsboog. Je voelt aan alles dat er op een bepaald moment iets gaat gebeuren, de plot veroorzaakt een onheilspellend gevoel. Uiteindelijk wordt dit bewaarheid, want in de ontknoping doet zich een onvervalst thrillerwaardige climax voor.

Of het een bewuste keuze is, is niet bekend, maar de auteur heeft in het verhaal een nog steeds voorkomend maatschappelijk probleem verwerkt: huiselijk geweld. Een thema dat wel de rode draad is, maar waar niet voortdurende de aandacht op wordt gevestigd. De vader, en Gilles op een gegeven moment ook, worden door het meisje vergeleken met een hyena, vooral ingegeven doordat beiden zich nogal agressief gedragen. Desondanks vraag je je aan het eind van het verhaal wel een keer af wie de echte hyena is, de vader en zoon of toch het meisje. Terwijl haar gedrag hoe dan ook niet overeenkomt met dat van dit roofdier.

Dat Dieudonné plezier heeft beleefd aan het schrijven van haar eerste roman is goed te merken. Want ondanks dat het verhaal niet altijd even vrolijk is, spat de frisheid er in feite wel vanaf. Mede daarom is Het echte leven, ondanks een minimale voorspelbaarheid, een genot om te lezen.