Onwezenlijk en bevreemdend

In februari 2024 debuteerde de Schotse auteur Gareth Brown met Het boek der deuren en boekte daarmee meteen al behoorlijk wat succes. Meer dan twintig landen besloten namelijk het boek uit te brengen. Anderhalf jaar later verscheen Het genootschap van onkenbare objecten (2025), waarvan de auteur aangeeft dat het schrijven daarvan hem meer moeite heeft gekost – hij heeft er drie keer zo lang over gedaan – dan zijn eerste roman, ondanks dat het verhaal zelf veel eenvoudiger is.

Lang geleden werd Het Genootschap van Onkenbare Objecten opgericht, dat bestaat uit een gezelschap van vier leden. Na het overlijden van haar moeder is Magda Sparks een van hen. Het doel van de club is om alledaagse voorwerpen met magische krachten op te sporen en te beschermen. Als Frank Simpson, het oudste lid, hoort dat in Hongkong een nieuw voorwerp is gevonden, biedt Magda aan dit op te halen. Waar ze niet op rekent, is dat een huurmoordenaar eveneens op zoek is naar dit artefact. Dan blijkt dat zij en de andere leden gevaar lopen én dat er diverse verborgen geheimen zijn.

Het begin van het verhaal – een proloog waarin de sfeer en de paar voorvallen enigszins mysterieus en onheilspellend zijn – maakt de lezer in geringe mate nieuwsgierig naar wat nog komen gaat. Deze inleiding, waar de auteur in de rest van de plot zo goed als geen aandacht meer aan besteedt, is bepalend voor de gebeurtenissen die tien jaar later plaatsvinden. Het geheime genootschap en allerlei magische voorwerpen hebben daarin een behoorlijk bepalende rol. Met name in het begin vraag je je af wat het nut van het vergaren van al die artefacten is, en ook waarom ze eigenlijk zo bijzonder zijn. Na verloop van tijd komt daar uiteraard duidelijkheid over en begrijp je de beweegredenen van Simpson om al die objecten te verzamelen.

De vier leden van het genootschap (Frank Simpson, Magda Sparks, Will Pinn en Henrietta (Henry) Wiseman) kunnen beschouwd worden als de protagonisten. Ondanks dat Magda het meest in de schijnwerpers staat, leert de lezer dit kwartet tamelijk goed kennen Tevens merk je dat op ieder van hen wel een en ander aan te merken valt en dat enkelen van hen zo nu en dan ergernis oproepen. Het is lastig om je in te leven in de magie van de verschillende artefacten, want – zo redeneer je met je nuchtere en gezonde verstand – hoe kunnen al die doodse dingen ervoor zorgen dat zich allerlei bizarre, onwerkelijke en soms surrealistische taferelen voordoen. Soms gaat dit zelfs zover dat je je realiseert dat diverse scènes in een Suske & Wiske-strip niet zouden misstaan.

Brown heeft een toegankelijke en vlotte schrijfstijl en de vele situaties geeft hij erg beeldend weer. Desondanks zijn er ook momenten dat het verhaal nogal kinderlijk overkomt. Dit komt door de manier van schrijven, sommige dialogen en het bij vlagen onvolwassen gedrag van Magda. Je kunt je dan niet aan de indruk onttrekken een Young Adult te lezen. Daarentegen zorgt de auteur voor meer dan voldoende afwisseling. Het aantal plotwendingen is aanzienlijk en een enkele keer levert dit bovendien een beetje spanning en spektakel op, maar helaas niet zodanig dat de lezer erdoor overdonderd wordt.

Aan het eind van de plot, in een korte epiloog, lijkt de auteur naar een vervolg te hinten, want sommige personages – ook iemand uit zijn voorgaande boek – lijken daarin terug te keren. Wellicht is dit niet iets om naar uit te kijken, want Het genootschap van onkenbare objecten, keurig vertaald door Arnout Brokking, is geen boek dat een onuitwisbare indruk achterlaat. Sterker nog, het is eerder onwezenlijk en bevreemdend.