Niet voor iedereen weggelegd

Arthur van Amerongen heeft in de jaren negentig van de vorige eeuw vooral als correspondent in het Midden-Oosten gewerkt, vervolgens was hij verslaggever in Latijns-Amerika en tegenwoordig is hij columnist bij De Volkskrant en HP De Tijd. Rob Hoogland begon zijn journalistieke carrière bij Het Noordhollands Dagblad, waar hij sportverslaggever was. Vanaf 1976 was hij werkzaam bij De Telegraaf, waarvoor hij tot aan zijn pensionering een dagelijkse column schreef. Beide journalisten hebben afzonderlijk diverse boeken geschreven. In het voorjaar van 2017 verscheen hun eerste gezamenlijke uitgave Het grote foute jongensboek.

Van Amerongen en Hoogland leerden elkaar pas goed kennen via Facebook en Twitter, waar ze regelmatig met elkaar chatten. Tijdens een van die sessies besloten ze om samen een boek te schrijven waarin ze diverse onderwerpen ter sprake brengen. Denk daarbij bijvoorbeeld aan voetbal, seks, drank en drugs, social media, de islam, de religie in het algemeen, en nog zoveel meer. Tijdens hun dialogen nemen ze geen blad voor de mond en zeggen onverholen wat ze ergens van vinden. De auteurs geven aan dat het een boek voor 50.000 boze blanke linkse mannen die allemaal werken is.

De ideeën voor Het grote foute jongensboek zijn op Facebook ontstaan en daar is in de gedrukte versie alles van te merken. Het boek is opgezet als een tweegesprek, waarin beide heren afwisselend aan het woord zijn. De ene keer is dat wat korter dan de andere keer, maar een dialoog is er zonder meer. Dit gaat gepaard met de nodige zelfspot en sarcasme, humor is ze blijkbaar niet vreemd, maar behalve dit kunnen ze ook nog wel eens grof voor de dag komen. Niet iedereen die in dit boek genoemd wordt, zal dit waarschijnlijk in dank afnemen. Want wat ze zeggen kan soms ronduit beledigend overkomen, en dat alles zo goed als zeker gebracht als een vorm van satire. Je zult echter maar genoemd worden. Dan is het de vraag of je het als dusdanig ervaart.

Het zijn overigens niet alleen korte onderlinge dialogen, het komt namelijk ook regelmatig voor dat een van de heren een anekdote vertelt. Over wat ze hebben meegemaakt of wat ze zich nog herinneren. Dit zijn over het algemeen de meest interessante en boeiendste onderdelen van het boek. Een voorbeeld hiervan is het stukje over Albino en Amalia, een oud echtpaar dat in de Algarve woont. Een ander opmerkelijk verhaaltje is de besnijdenis van Hoogland. In geuren en kleuren vertelt hij hier het een en ander over, waarbij de lezer er niet raar van op moet kijken als dit enigszins is aangedikt.

Van enige lijn in het boek is niets te bespeuren. Van Amerongen en Hoogland springen van de hak op de tak. Dit is niet hinderlijk, omdat dit boek geen structuur hoeft te hebben. Het is immers geen roman waar een kop en een staart aan moet zitten. Het komt er in feite op neer dat het vooral herinneringen van twee mannen op leeftijd zijn. Soms denken ze daar met een goed gevoel op terug, soms ook weer niet. En met regelmaat wekt hun samenspraak de indruk dat ze twee seksueel gefrustreerde mannetjes zijn die hun jeugd nog niet helemaal achter zich hebben gelaten. Maar, en daar is voor een groot deel ongetwijfeld ook weer sprake van, het zal allemaal weer aardig opgeblazen zijn. En dat is het probleem in dit boek, het is lastig in te schatten wat écht klopt en wat aanzienlijk overdreven is. Een ding is in ieder geval zeker, Het grote foute jongensboek is niet voor iedereen weggelegd.