Prachtige wereld, maar wat een puinhoop van een verhaal

Duin is een vreemd boek dat aan de ene kant zijn prijzen en bekendheid als een klassieker verdient en aan de andere kant verbazing opwekt dat het zoveel prijzen en aanzien heeft geoogst.

De wereld van Duin is enorm gedetailleerd en alomvattend. De schrijver weet in een paar slimme zinnen duidelijk te maken hoe anders de inheemse bevolking van Duin denkt over water en hoe ze als volk zijn aangepast aan de droogte op de woestijnplaneet. De wereld van Duin is goed doordacht en staat als een huis..

Helaas schuilt in deze gedetailleerde wereld ook een van de grootste problemen van het boek. Het staat vol met onzintermen die niet worden uitgelegd. Andere concepten worden dusdanig beschreven dat iedere verwondering die het bij de lezer kan oproepen de kiem in wordt gesmoord. Deze aanpak schaadt ook het plot. Misschien een lichte spoiler, maar Duin is het typische uitverkorene verhaal; jong hoofdpersoon die iedereen moet bevrijden/redden. Niks bijzonders, ook niet toen het werd geschreven. Maar ook hier wordt alles uiteengezet, iedereens gedachten, motivaties en acties. Er zit geen enkele spanning in dit boek omdat je bijna altijd weet wat er gaat gebeuren (mede mogelijk gemaakt door een helderziend hoofdpersoon). Alleen tegen het einde wordt er nog een poging gedaan wat spanning in het verhaal te brengen, maar dat is te laat. Ik was toen al aan het hopen dat het zéér arrogante hoofdpersoon in een debiele plottwist het loodje zou leggen.

Andere aspecten van het boek, zoals structuur en personages, ontsnappen er ook niet aan en dat is nogal irritant. Vooral tegen het einde zijn er enorme tijdssprongen en moeten veranderingen in personages/setting/plot letterlijk door personages worden benoemd om ze duidelijk te maken. Daar komt bij dat er in het midden van het boek lange tijd niks gebeurt qua plot, maar er wel een heleboel over de wereld wordt verteld. Daardoor moet er in de laatste 50-100 pagina's opeens catch-up gespeeld worden om duidelijk te maken waar de komende climax overgaat. De personages zijn verder nogal basic en alle mystiek of intrige die ze hebben worden door hun zeer letterlijke gedachtes en beschrijvingen teniet gedaan. Vooral de hoofdpersoon leidt hieraan. Continu worden er veren in zijn reet gepropt door andere personages om maar duidelijk te maken hoe fantastisch hij is. Zeker tegen het einde loopt dit uit de hand. Hij is bijna god in eigen persoon en kan alles. Het is allemaal zeer ergerlijk. Vooral omdat het verhaal, nu ik er op terugkijk, niet heel complex is. De schrijver heeft het zichzelf enorm moeilijk gemaakt door er allemaal dingen bij te halen en zijn wereld tot in detail te omschrijven. Voor plot is geen ruimte meer en dat is voor de lezer niet bepaald een feestje.

Kortom, dit boek is niet slecht, maar goed is het absoluut niet. Ik zou kiezen voor de woorden "vreemd" en 'ouderwets' om het te omschrijven.Er is te veel wereldbouw en te weinig plot. De personages zijn matig en alles wat ze doen en waarom wordt beschreven en uitgelegd.Aan het einde is er sprake van tijdsnood en dit leidt tot een totaal impactloze climax .Iemand had de schrijver terug moeten fluiten.