Maar voor mij bleef de spanning te vlak.

In De huisarts neemt Inge Spaan ons mee naar het Zeeuwse dorp Diepenmeer, waar Inez, net gescheiden en moeder van zoontje Otis, een nieuwe start maakt als huisarts. Wat begint als een frisse start, verandert langzaam in iets duisters wanneer meerdere dorpsbewoners op vreemde wijze overlijden. Samen met haar collega Thijs probeert Inez de waarheid te achterhalen, maar het dorp lijkt liever te zwijgen dan te helpen. De sfeer van het platteland, de gesloten gemeenschap en het sluimerende wantrouwen geven het verhaal een typisch Nederlandse spanning die je blijft voelen, ook als er even weinig gebeurt.

Ik begon enthousiast aan deze thriller, vooral omdat het een boek van eigen bodem is. Normaal grijp ik sneller naar buitenlandse thrillers, maar deze kreeg ik van meerdere kanten aangeraden.

Het leest vlot, de hoofdstukken zijn overzichtelijk en de schrijfstijl is prettig zonder overbodige franje. Toch bleef ik met een gemengd gevoel achter. Het plot vond ik uiteindelijk niet helemaal voldoenend; waarom precies, is lastig uit te leggen zonder te spoilen. Wie daar nieuwsgierig naar is, mag me gerust een bericht sturen. Als dit element kenmerkend blijkt voor Spaan’s stijl, dan zou ik niet snel nog een thriller van haar oppakken.

Wat ik wél sterk vond, is de setting. Het kleine Zeeuwse dorp met zijn benauwde sfeer en achterdochtige inwoners voelt geloofwaardig en draagt echt bij aan het verhaal. Je hoort het gefluister van mensen die liever niets zeggen. Dat is knap gedaan.

Al met al leest De huisarts snel weg en is het onderhoudend genoeg voor een regenachtige avond, maar voor mij bleef de spanning te vlak. Ik had nét iets meer diepgang of verrassing verwacht. Geen slecht boek, zeker niet; alleen niet eentje die me zal bijblijven.