Neem het vuur mee is technisch gezien los te lezen, maar ik miste soms context bij de sprongen tussen generaties en tijdlijnen.

Neem het vuur mee van Leïla Slimani vertelt het verhaal van Mia, een succesvolle schrijfster in Parijs die na een coronabesmetting last krijgt van brain fog. Haar geheugen laat haar in de steek, waardoor ze niet meer kan schrijven zoals vroeger. Op aanraden van haar neuroloog reist ze naar Marokko waar haar familie vandaan komt. Daar probeert ze grip te krijgen op haar familiegeschiedenis – van haar vader Mehdi, die altijd zweeg over zijn verleden, tot haar grootmoeder Mathilde en moeder Aïcha. Mia’s zoektocht naar herinneringen en identiteit vormt het hart van het boek, dat zich uitstrekt over meerdere generaties en tijdlijnen.

Hoewel het verhaal me op momenten wist te raken, moet ik eerlijk zeggen dat het me niet constant wist te boeien. Er waren stukken waarin ik mijn aandacht verloor en tussendoor zelfs andere boeken heb gepakt. Toch bleef ik terugkomen, vooral door de prachtige beschrijvingen van Marokko. Leïla Slimani schrijft met zoveel gevoel voor sfeer dat ik de warmte, geuren en kleuren bijna kon voelen.

De personages zijn stuk voor stuk interessant en hebben ieder hun eigen verleden dat ze vormt, maar het was vooral Mia die me wist vast te houden. Ik had graag nog dieper in haar gedachten gezeten; misschien was het boek voor mij aantrekkelijker geweest als het volledig vanuit haar perspectief was geschreven.

Wat ik ook merkte, is dat ik waarschijnlijk de eerdere delen van Slimani’s trilogie had moeten lezen om alles echt te begrijpen. Neem het vuur mee is technisch gezien los te lezen, maar ik miste soms context bij de sprongen tussen generaties en tijdlijnen. Toch blijft het taalgebruik van Leïla Slimani iets bijzonders; haar zinnen zijn helder maar poëtisch. Al wist het verhaal me niet volledig te grijpen, heb ik bewondering voor de manier waarop ze familie, herinnering en identiteit met elkaar verweeft.