Met die typische droge humor en een scherpe blik op moderne werkcultuur

In Ontevreden van Beatriz Serrano volgen we Marisa, een dertiger die vastzit in haar baan bij een reclamebureau in Madrid. Ze leeft op een mengsel van caffeine, sociale media en kalmeringspillen, terwijl ze probeert overeind te blijven in een wereld waarin iedereen lijkt te doen alsof. Haar leven draait om deadlines, nutteloze brainstorms en schijnbare successen. Wanneer ze verplicht wordt mee te gaan op een teambuildingsweekend, begint haar zorgvuldig opgebouwde façade langzaam te scheuren. Wat begint als een satire op kantoorleven verandert in een portret van iemand die op het randje van instorten balanceert.

Ik had hoge verwachtingen van Ontevreden, zeker omdat eerdere Hebban-aanraders me erg bevielen. In het begin stelde Beatriz Serrano niet teleur; het was verfrissend om weer eens een boek uit Spanje te lezen, met die typische droge humor en een scherpe blik op moderne werkcultuur.

Toch bleef de afstand tussen mij en Marisa groot. Ik herkende me niet in haar, maar haar sarcasme en innerlijke chaos maakten haar wél vermakelijk om te volgen. Vooral de passages waarin een van haar collega’s meer diepgang krijgt, vond ik sterk geschreven – jammer dat Beatriz Serrano dat spoor later loslaat. Daar had veel meer ingezeten.

Het teambuildingsweekend zelf is bijna absurdistisch. De situaties zijn zo over de top dat ik soms hardop moest lachen; tegelijk voelde het wat leeg. Naar het einde toe lijkt het alsof de auteur geen zin meer had om echt tot een conclusie te komen. De afronding kwam voor mij te makkelijk, alsof er nog een hoofdstuk miste dat alles bij elkaar had kunnen brengen. Daardoor bleef ik achter met een gevoel van gemiste kans. Ontevreden is scherp en herkenbaar in zijn kritiek op moderne werkstress, maar mist de emotionele diepte die het onvergetelijk had kunnen maken.