Het is al een tijdje terug dat ik zo verward achterbleef na het lezen van een boek. Ik snapte dit gewoon niet...

Het is al een tijdje terug dat ik zo verward achterbleef na het lezen van een boek. Ik snapte dit gewoon niet...

'De slaap die geen uren kent' zou gaan over vier generaties binnen één familie, specifiek de mannen die bang zijn om vergeten te worden. Er gaan twee verhaallijnen door elkaar, die van Kurt in 1950 en die van Viktor (en Benjamin, Vader en Grootvader) in het heden. De laatste verhaallijn sprak mij zeker aan, misschien ook omdat dit het enige was wat ik van het boek begreep.

De verhaallijn in 1950 deed mij niks. Het werd me steeds onduidelijker en ik kon er niks mee. De schrijfstijl maakte dit ook niet beter. De woordkeuzes snapte ik vaak niet. Er waren geen spanningselementen, geen climax en zelfs de 'simpele' dialogen kon ik soms niet volgen. Ik blijf verward achter...