Lezersrecensie
Tienerdrama met een serieuzere ondertoon
In 2015 debuteerde de toen negentienjarige Estelle Maskame met haar zomerse young adult roman Did I mention I love you? wat het startsein was voor een razendpopulaire trilogie. In 2016 verscheen dit eerste deel in het Nederlands, vertaald door Sabine Mutsaers. Wereldwijd vergaarde de jonge Maskame veel fans met de boeken rondom Eden, Tyler en hun liefde die eigenlijk niet door de beugel kan. Jaren later vond ik deze guilty pleasure per ongeluk ongelezen terug in de cloud. Was ik net zo in de wolken als veel tieners dat een aantal jaar geleden waren?
Na de scheiding van haar ouders heeft Eden haar vader drie jaar niet gezien. Als hij haar uitnodigt om de zomer met hem en zijn nieuwe gezin in Santa Monica door te brengen, staat Eden dan ook niet bepaald te springen om te gaan. Ze is kwaad op haar vader omdat hij haar en haar moeder in de steek heeft gelaten. Als Eden arriveert komt ze direct voor een verrassing te staan: ze heeft er drie stiefbroers bij. De oudste, Tyler, reageert niet positief op haar komst. Hij doet bot en arrogant. Eden voelt zich echter tot hem aangetrokken, maar dat kan niet. Een relatie tussen stiefbroer en -zus is niet oké en Tyler heeft ook nog eens de populaire Tiffany als vriendin. Langzaam raken Eden en Tyler verstrikt in een web van leugens en drama. Lukt het hen om hier ooit nog uit te komen?
De woede die Eden jegens haar vader voelt spat direct van de pagina’s af. Al vanaf het begin borrelt deze woede in Eden, wachtend op het juiste moment om uit te barsten. Haar vader geeft daar genoeg aanleiding toe, maar het duurt tot ver in het verhaal tot alle frustraties van Eden naar boven komen. De relatie tussen Eden en haar vader blijft stroef waardoor beide personages eerst niet sympathiek overkomen. Eden niet omdat zij haar vader geen kans geeft en haar moeder en vriendinnen thuis een beetje verwaarloosd, haar vader niet omdat hij niet eens probeert om een band met zijn dochter op te bouwen. Gaandeweg leer je beiden beter kennen en ga je hun beweegredenen begrijpen. Beide personages groeien wat leidt tot de broodnodige uitbarstingen en gesprekken.
Wat ook van de pagina’s af spat is de onmiskenbare aantrekkingskracht tussen Eden en Tyler. Het is duidelijk dat Tyler een groot probleem heeft. Maskame introduceert het probleem van Tyler langzaam bij de lezer. De lezer weet net zoveel als Eden wat ervoor zorgt dat de pagina’s zich haast als vanzelf omslaan. Het mysterie rondom Tyler werkt verslavend en net als Eden wil jij als lezer weten wat er aan de hand is. Eden raakt in de ban van Tyler, maar tegelijkertijd wil ze hem het liefst ontlopen. Deze tegenstrijdigheid is kenmerkend voor het young adult genre: een crush op iemand hebben maar er niet aan toe durven geven. Nu is het in het geval van deze twee ook wel een beetje apart om een relatie te beginnen, maar toch is het een cliché binnen het genre. Dit boek is al wat ouder, maar ook in de huidige young adult boeken komt dit voor.
Did I mention I love you? voelt niet aan als een debuut. De auteur heeft een vlotte pen waar inmiddels nog twee vervolgdelen, een boek met het verhaal van Tyler en een stand alone uit zijn gerold. De toegankelijke schrijfstijl zorgt ervoor dat het boek vlot leest. Ondanks het hoge verslavingsgehalte dat het mysterie dat Tyler is met zich mee brengt is het toch makkelijk om tussendoor even wat anders te doen. Dit komt voornamelijk omdat het verhaal vrij standaard en voorspelbaar is. Hoewel het hoge dramagehalte dat de bijfiguren bieden een mooi tegenwicht is tegen de serieuzere ondertoon die Eden en Tyler in het verhaal brengen, begint het op een zeker moment te storen. Het is te veel, te ongeloofwaardig en te kinderlijk. De tieners zullen er echter van smullen.
Estelle Maskame heeft met Did I mention I love you? een interessant, doch clichématig eerste deel van een serie met een hoog verslavingsgehalte neergezet. Het is niet gek dat ze in één klap populair is geworden na de verschijning van dit debuut, de over het algemeen tiener doelgroep zal genieten van dit verhaal. Volwassenen zullen dit in zekere mate eveneens doen, het blijft na al die jaren een fijne guilty pleasure die uitnodigt om de volgende delen te lezen. De vervolgdelen beloven overigens een stuk serieuzer te worden.
Na de scheiding van haar ouders heeft Eden haar vader drie jaar niet gezien. Als hij haar uitnodigt om de zomer met hem en zijn nieuwe gezin in Santa Monica door te brengen, staat Eden dan ook niet bepaald te springen om te gaan. Ze is kwaad op haar vader omdat hij haar en haar moeder in de steek heeft gelaten. Als Eden arriveert komt ze direct voor een verrassing te staan: ze heeft er drie stiefbroers bij. De oudste, Tyler, reageert niet positief op haar komst. Hij doet bot en arrogant. Eden voelt zich echter tot hem aangetrokken, maar dat kan niet. Een relatie tussen stiefbroer en -zus is niet oké en Tyler heeft ook nog eens de populaire Tiffany als vriendin. Langzaam raken Eden en Tyler verstrikt in een web van leugens en drama. Lukt het hen om hier ooit nog uit te komen?
De woede die Eden jegens haar vader voelt spat direct van de pagina’s af. Al vanaf het begin borrelt deze woede in Eden, wachtend op het juiste moment om uit te barsten. Haar vader geeft daar genoeg aanleiding toe, maar het duurt tot ver in het verhaal tot alle frustraties van Eden naar boven komen. De relatie tussen Eden en haar vader blijft stroef waardoor beide personages eerst niet sympathiek overkomen. Eden niet omdat zij haar vader geen kans geeft en haar moeder en vriendinnen thuis een beetje verwaarloosd, haar vader niet omdat hij niet eens probeert om een band met zijn dochter op te bouwen. Gaandeweg leer je beiden beter kennen en ga je hun beweegredenen begrijpen. Beide personages groeien wat leidt tot de broodnodige uitbarstingen en gesprekken.
Wat ook van de pagina’s af spat is de onmiskenbare aantrekkingskracht tussen Eden en Tyler. Het is duidelijk dat Tyler een groot probleem heeft. Maskame introduceert het probleem van Tyler langzaam bij de lezer. De lezer weet net zoveel als Eden wat ervoor zorgt dat de pagina’s zich haast als vanzelf omslaan. Het mysterie rondom Tyler werkt verslavend en net als Eden wil jij als lezer weten wat er aan de hand is. Eden raakt in de ban van Tyler, maar tegelijkertijd wil ze hem het liefst ontlopen. Deze tegenstrijdigheid is kenmerkend voor het young adult genre: een crush op iemand hebben maar er niet aan toe durven geven. Nu is het in het geval van deze twee ook wel een beetje apart om een relatie te beginnen, maar toch is het een cliché binnen het genre. Dit boek is al wat ouder, maar ook in de huidige young adult boeken komt dit voor.
Did I mention I love you? voelt niet aan als een debuut. De auteur heeft een vlotte pen waar inmiddels nog twee vervolgdelen, een boek met het verhaal van Tyler en een stand alone uit zijn gerold. De toegankelijke schrijfstijl zorgt ervoor dat het boek vlot leest. Ondanks het hoge verslavingsgehalte dat het mysterie dat Tyler is met zich mee brengt is het toch makkelijk om tussendoor even wat anders te doen. Dit komt voornamelijk omdat het verhaal vrij standaard en voorspelbaar is. Hoewel het hoge dramagehalte dat de bijfiguren bieden een mooi tegenwicht is tegen de serieuzere ondertoon die Eden en Tyler in het verhaal brengen, begint het op een zeker moment te storen. Het is te veel, te ongeloofwaardig en te kinderlijk. De tieners zullen er echter van smullen.
Estelle Maskame heeft met Did I mention I love you? een interessant, doch clichématig eerste deel van een serie met een hoog verslavingsgehalte neergezet. Het is niet gek dat ze in één klap populair is geworden na de verschijning van dit debuut, de over het algemeen tiener doelgroep zal genieten van dit verhaal. Volwassenen zullen dit in zekere mate eveneens doen, het blijft na al die jaren een fijne guilty pleasure die uitnodigt om de volgende delen te lezen. De vervolgdelen beloven overigens een stuk serieuzer te worden.
1
Reageer op deze recensie
