Tegenvaller

Een aantal jaar geleden luisterde ik Wees onzichtbaar, het boek waarmee Murat Isik definitief doorbrak bij het grote publiek. Ik heb dit boek toen met plezier geluisterd. Toen In de mist van Golden Gate Park verscheen en dit een vervolg op Wees onzichtbaar bleek te zijn, werd ik nieuwsgierig en had ik hoge verwachtingen van dit verhaal. Heeft dit boek deze hoge verwachtingen waar kunnen maken?

In dit boek keren we terug naar het leven van Metin Mutlu, de hoofdpersoon uit Wees onzichtbaar. In dat boek werd al gezinspeeld op een uitwisselingsprogramma in San Francisco, Amerika. Nu gaat Metin daadwerkelijk deelnemen aan dit uitwisselingsprogramma. In de zomer van 2001 vertrekt hij voor een jaar naar de andere kant van de wereld om daar te studeren en zich te ontplooien.

Ik had moeite met Metin. In zijn eerdere boek groeide hij uit van een onzeker kind tot een zelfverzekerder volwassene. Wel was hij nogal op zichzelf. In Amerika hoopt hij dit te kunnen doorbreken en zich in het vervolg meer open te durven stellen. Dit kwam voor mij niet goed uit de verf. Ik kreeg het idee dat Metin zich erg liet meeslepen in de waan van het studentenleven en dat hij niet goed weet wie hij nou eigenlijk is. Ik merkte dat hij moeite had met zichzelf te vinden, te zijn en te blijven. De ontwikkeling die hij gehoopt had door te maken, maakt hij niet door. De overige personages in dit boek zijn evenmin interessant, het zijn bij elkaar nogal vreemde vogels.

Dit is literatuur van de bovenste plank en dat merkte ik wel. Sommige passages waren toegankelijk en vermakelijk, anderen waren een worsteling. De schrijfstijl is constant, maar dit had meer met het tempo te maken. De hoofdstukken zijn kort, maar toch kreeg ik het gevoel dat de auteur van de hak op de tak springt waardoor het moeilijk was om in het verhaal te komen. Als ik dit boek in één woord moet vatten is het “lang”. Sommige stukken hadden korter gekund, zoals een heel stuk over een bepaald essay dat Metin en zijn studiegenoten moeten schrijven. Dat stuk in het boek was al een essay op zich en kon mij totaal niet boeien. Dit maakte de sfeer van het boek vrij loom. Dit komt ook door de dikte van het boek waardoor Isik over bepaalde dingen enorm uitweidt. De aanslagen van 11 september komen aan bod en daar wordt, in vergelijking tot andere zaken, niet verder op ingezoomd. Het komt aan bod, maar daar had meer ingezeten. Voor de restt is de sfeer eigenlijk niet goed te peilen.

De plot is vrij basaal. Jongen gaat een jaar naar Amerika en leeft daar als uitwisselingsstudent. Dat is het eigenlijk. Er gebeurt niets wezenlijks waardoor het verhaal nogal saai aanvoelt. Voor actie en spanning hoef je niet bij dit boek te zijn. In zijn totaliteit kon het boek mij dan ook niet in zijn greep houden. Zoals eerder aangegeven zijn sommige delen echt veel te lang en te literair voor mij. Dit zijn dan ook stukken die voor mij niets toevoegen aan dit verhaal. Het boek is veel te dik om mij continu geboeid te houden en dat heeft zeker ook met het gebrek aan spanning te maken. Het verhaal kabbelt voort en dat werkt voor mij niet altijd even intrigerend. Ondanks dat het verhaal voortkabbelt, zijn alle gebeurtenissen wel logisch. Het zoeken van een kamer, de start van het eerste semester, de aanslagen, bezoek van familie et cetera, alles klopt in de tijdlijn van een uitwisseling in 2001/2002. Ik heb niets ongeloofwaardigs kunnen vinden wat dat betreft. Ik vind de interacties tussen de personages alleen minder logisch, deze voelen behoorlijk gekunsteld. De bijfiguren doen ook erg vreemd aan, dus interacties tussen deze personages kunnen haast niet geloofwaardig zijn. Ook vind ik een groot deel van het middenstuk naast saai, ook vrij ongeloofwaardig. Omwille van spoilers kan ik hier niet meer over zeggen.

Helaas viel In de mist van Golden Gate Park van Murat Isik mij erg tegen. Ik had hoge verwachtingen en die heeft dit boek niet waar kunnen maken. Het was te lang, te dik en op veel punten echt een worsteling. Het las op zich snel, maar ik kon er moeilijk in komen. Er gebeurt weinig en dat maakt literatuur voor mij gewoon minder aantrekkelijk. Sommige stukken waren wel leuk om te lezen, dus het is een boek met twee gezichten voor mij. Het negatieve overheerst alleen.