Over depressie, vriendschap en de band tussen vader en zoon

Darius de Grote is niet oké vertelt het verhaal van Darius Kellner die voor de eerste keer naar Iran gaat, waar zijn roots liggen en waar nog steeds familie woont. Hij is depressief en heeft het gevoel dat hij buitengesloten wordt. Hij voelt zich geen echte Iraniër omdat hij de taal niet spreekt - in tegenstelling tot zijn zusje die wel Farsi heeft leren spreken. Tot hij Sohrab ontmoet en hij zijn moederland beter leert kennen en appreciëren.

Dat dit echt een coming of age verhaal is, dat is wel duidelijk. Het verhaal gaat dan ook over vriendschap, de stroeve band tussen vader en zoon en over een cultuur waar ik nog niet veel over wist. Zo leerde ik wat tarof is en maakte ik kennis met heel wat Iraanse specialiteiten. Ook depressiviteit is een belangrijk onderwerp en het gaat zowel over hoe iemand omgaat met zijn depressie, maar ook hoe zijn omgeving daarop reageert: ervaringen die de schrijver zelf ook heeft meegemaakt, schrijft hij in het dankwoord. Het boek behandelt heel wat verschillende onderwerpen, maar gaat niet dieper in op één van deze onderwerpen.

Het is een aangenaam verhaal met belangrijke onderwerpen, maar het is jammer dat de schrijver soms net iets té veel Iraanse woorden gebruikt. Uiteraard zijn deze woorden wel belangrijk voor de sfeer van het verhaal, maar het hadden er wat minder mogen zijn. Er worden erg vaak woorden uitgelegd, maar dat gebeurt ook niet altijd en dat maakt het soms wel lastig. Soms moet je ook gaan terugbladeren om de betekenis van een woord te achterhalen en dat zorgt ervoor dat je minder snel door het boek vliegt. Ook de namen zijn lastiger dan in andere boeken, al zorgt dat wel voor een aangename, zuiderse sfeer.

Adib Khorram heeft een aangename schrijfstijl waardoor het verhaal erg snel leest, met uitzondering van de vele Iraanse woorden, en waardoor je ook echt wilt weten hoe het verder gaat met Darius. De setting in Iran zorgt ervoor dat je ook wat bijleert over hoe het er in Iran aan toe gaat. Verder is Adib erin geslaagd om veel verschillende onderwerpen te belichten - zoals depressie, vriendschap en de band tussen vader en zoon - zonder dat het een zwaar verhaal wordt. Het boek had een ster meer kunnen verdienen als het dieper was ingegaan op de verschillende onderwerpen en als de Iraanse woorden duidelijker uitgelegd zouden worden (bijvoorbeeld door een verklarende woordenlijst).