Lezersrecensie
Zwarte ziel en de hang naar meer!
’Be careful who you trust, for even the devil was once an angel”
Na de vorige twee delen van de serie, had ik enorm zin om in Zwarte Ziel te beginnen en daar was de thriller dan eindelijk. Op de geheimzinnige cover, een jonge vrouw die wegrent van het water. De weerspiegeling wordt ruw onderbroken door een zwarte strook gras, met daarin de titel. Het zet je meteen aan het denken. Wie is die vrouw die weg rent? En wie heeft er een zwarte ziel?
Een doodgewone zaterdag. Iedereen is er klaar voor. Het verhaal is voorbereid, de spanning is begonnen. De proloog grijpt de lezer direct bij de lurven, en laat héél het verhaal niet meer los. Als Mirjam en Saskia, twee tieners, zich klaarmaken om een beetje te chillen op het minuscule strandje in de buurt van de Rotterdamse wijk De Esch, doen ze onverwachts een gruwelijke vondst in de Maas.
Terwijl slachtofferhulp wordt ingezet voor de meiden, en de lezer zich nog aan het herstellen is van de schrik, mag het team van rechercheur Jennifer Brugman meteen aan de bak. Na de vondst van de lugubere moord, blijken er namelijk ook aanwijzingen te zijn dat er een kind wordt vermist. Het team zet alles op alles, om het vermiste kind snel terug te vinden en schakelt daarbij zelfs de hulp in van een paragnost. Maar, of dat nou zo´n goede zet is? Iedereen lijkt eerder tegen, dan mee te werken in deze op voorhand hopeloos lijkende zaak.
Show, don’t tell
Angelique Haak voert je mee door een spannend verhaal en dat doet ze op een aparte manier. Ze laat meteen het ergst denkbare zien, maar je weet verder niets, alleen dat het onderwerp actueel aandoet en dat je meer wil weten. Wat is er allemaal aan voorafgegaan, wie heeft dit op zijn geweten? Maar het is ook de manier waarop ze haar boeken schrijft, en waarom we ze zo graag lezen. Ondanks de zwaarte van het onderwerp en de beeldende lugubere vondsten, is er ook ruimte voor humor en dat brengt je eigenlijk nog dichter bij de kern van het verhaal. Door de emoties van de lezer aan te spreken, beleef je de scènes op een heel ander niveau. Zelfs als je het boek (even) hebt weggelegd spookt het verhaal nog steeds door je hoofd. Dit komt ook door het verhaal van dat andere meisje, het echte ‘Maasmeisje’ uit 2006.
Met korte hoofdstukken, veel wisselingen van teamleden, mogelijke daders en crime scenes joeg ik in een verbazingwekkend tempo het boek erdoorheen. Daar valt ook pas de quote op zijn plaats. De ontknoping is een slimme zet van de auteur, om een tandje bij te schakelen. Het mag dan een deel drie zijn, het is niet de bedoeling dat we als lezer inslapen. Behendig worden de sporen zo uitgezet, dat ze weer mooi op elkaar aansluiten en je het boek met een zucht afsluit.
Blijft over de hang naar meer!
De Crime compagnie
5 sterren
Na de vorige twee delen van de serie, had ik enorm zin om in Zwarte Ziel te beginnen en daar was de thriller dan eindelijk. Op de geheimzinnige cover, een jonge vrouw die wegrent van het water. De weerspiegeling wordt ruw onderbroken door een zwarte strook gras, met daarin de titel. Het zet je meteen aan het denken. Wie is die vrouw die weg rent? En wie heeft er een zwarte ziel?
Een doodgewone zaterdag. Iedereen is er klaar voor. Het verhaal is voorbereid, de spanning is begonnen. De proloog grijpt de lezer direct bij de lurven, en laat héél het verhaal niet meer los. Als Mirjam en Saskia, twee tieners, zich klaarmaken om een beetje te chillen op het minuscule strandje in de buurt van de Rotterdamse wijk De Esch, doen ze onverwachts een gruwelijke vondst in de Maas.
Terwijl slachtofferhulp wordt ingezet voor de meiden, en de lezer zich nog aan het herstellen is van de schrik, mag het team van rechercheur Jennifer Brugman meteen aan de bak. Na de vondst van de lugubere moord, blijken er namelijk ook aanwijzingen te zijn dat er een kind wordt vermist. Het team zet alles op alles, om het vermiste kind snel terug te vinden en schakelt daarbij zelfs de hulp in van een paragnost. Maar, of dat nou zo´n goede zet is? Iedereen lijkt eerder tegen, dan mee te werken in deze op voorhand hopeloos lijkende zaak.
Show, don’t tell
Angelique Haak voert je mee door een spannend verhaal en dat doet ze op een aparte manier. Ze laat meteen het ergst denkbare zien, maar je weet verder niets, alleen dat het onderwerp actueel aandoet en dat je meer wil weten. Wat is er allemaal aan voorafgegaan, wie heeft dit op zijn geweten? Maar het is ook de manier waarop ze haar boeken schrijft, en waarom we ze zo graag lezen. Ondanks de zwaarte van het onderwerp en de beeldende lugubere vondsten, is er ook ruimte voor humor en dat brengt je eigenlijk nog dichter bij de kern van het verhaal. Door de emoties van de lezer aan te spreken, beleef je de scènes op een heel ander niveau. Zelfs als je het boek (even) hebt weggelegd spookt het verhaal nog steeds door je hoofd. Dit komt ook door het verhaal van dat andere meisje, het echte ‘Maasmeisje’ uit 2006.
Met korte hoofdstukken, veel wisselingen van teamleden, mogelijke daders en crime scenes joeg ik in een verbazingwekkend tempo het boek erdoorheen. Daar valt ook pas de quote op zijn plaats. De ontknoping is een slimme zet van de auteur, om een tandje bij te schakelen. Het mag dan een deel drie zijn, het is niet de bedoeling dat we als lezer inslapen. Behendig worden de sporen zo uitgezet, dat ze weer mooi op elkaar aansluiten en je het boek met een zucht afsluit.
Blijft over de hang naar meer!
De Crime compagnie
5 sterren
2
Reageer op deze recensie
