Leven als een adoptiekind

Dit boek verschijnt op 22 september 2025, de auteur vroeg me of ik het boek wou lezen en recenseren.

Het biografische verhaal over adoptie dat Emily Kocken schreef is bijzonder aangrijpend. De auteur laat geen steen uit haar verleden onberoerd achter en gaat diep in op het verhaal waarin ze over zowel haar relatie met haar adoptieouders als de zoektocht naar haar 'biologische' ouders ontleedt.

Als kind van de sixties wordt Emily in de Verenigde Staten geboren bij een moeder die het moederschap niet aan kan of niet aan wil kunnen en staat haar dochter af voor adoptie. De Nederlandse familie Kocken woont op dat moment in de VS en adopteert het meisje, doopt het Emily en voeden haar op als hun eigen kind. Later zal Emily ook nog een broer krijgen, eveneens een adoptiekind. Haar kinderjaren beleeft Emily in Amerika maar na enkele jaren verhuist de familie Kocken toch terug naar Nederland. Daar ontstaat al eerst een grote cultuurshock voor een kind dat Amerika gewoon is.

Emily zelf is niet op de hoogte dat zij een adoptiekind is tot haar biologische moeder jaren later, als Emily tweeëntwintig jaar is, contact opneemt via een brief, die ook nog eens verborgen werd gehouden door haar adoptiemoeder. Maar de waarheid komt uiteindelijk toch uit. Maar wil Emily wel haar echte (of zoals ze het in het boek ook benoemt, haar 'first mother') wel leren kennen en wil ze wel te weten komen waarom haar moeder haar ter adoptie afstond?

Minutieus vertelt Emily over haar zoektocht naar een waarheid en naar antwoorden terwijl ze leert omgaan met het gegeven dat ze geadopteerd werd. Ze doet dit niet enkel aan de hand van haar eigen verhaal, haar eigen ervaringen met het in contact komen met haar biologische familie, de relatie tussen haar (en die van haar broer) en de adoptieouders, maar ook aan de hand van getuigenissen die ze interviewt én die van haar geliefde, die ook geadopteerd blijkt te zijn én zelf op zoek is gegaan naar zijn eigen biologische familie.

Niet enkel wordt duidelijk dat elk verhaal anders is maar dat geadopteerd zijn ook wel sporen nalaat want wil je later zelf wel kinderen of bestaat de schrik dat je dezelfde genen van je ouders erft en dezelfde beslissing te nemen.

Heel intiem mogen we een blik werpen op de zielenroerselen van iemand die een plek zoekt in de wereld, die eigenlijk tussen twee werelden in leeft en verdwijnt. Maar als ik heel eerlijk ben, ik heb wel de indruk dat Emily Kocken haar plaats in deze wereld heeft gevonden!

Emily Kocken is schrijfster maar ook kunstenares/schilder en woont en werkt in Amsterdam.

Ik vond 'Adoptica' een interessant boek en leerde me heel wat bij omtrent adoptie en hoe mensen omgaan met het besef dat hun leven deels werd ontnomen waardoor ze nooit de waarheid zullen achterhalen mochten ze gewoon bij hun 'first mother' kunnen blijven zijn. Ook het gegeven dat je naam veranderd wordt en daardoor een stukje van je ware identiteit wordt afgenomen, ook al weet je van niet anders als je jong bent, deed me even nadenken over wie je echt bent en of de naam die je krijgt je leven bepaalt. Het is een onderwerp waar ik natuurlijk zelf weinig ervaring mee heb. Het boek leest heel vlot, hoewel Emily af en toe durft afwijken van het relaas en even in een soort fantasie verdwaalt wat mij dan weer even afleidde van het verhaal. Maar voor mensen die ervaring hebben mét adoptie of voor mensen die graag biografieën lezen die intens en aangrijpend zijn, is dit het perfecte boek!

Adoptica werd uitgegeven bij Uitgeverij Querido, onderdeel van Singel Uitgeverijen.