Meeslepend en indrukwekkend

*Deze recensie bevat spoilers*

De cover is roze, lieflijk en bedriegend, maar dat is niet per se negatief. Ik ben gek op de cover. Als je goed kijkt zie je ook dat het bedeltje aan het lint het plot van het boek voorspelt. Erg slim gekozen.

Het verhaal begint als een normaal tienerboek. Het pakt je meteen door de fijne schrijfstijl van Astrid en neemt je mee in het leven van Cato, een meisje van 16 dat op het eerste ogenblik een normaal leven lijkt te hebben, maar niets is minder waar. Cato worstelt met herinneringen van haar vorige school. Daar is ze op een gemene manier van weggepest.
Haar ouders verhuizen naar een kleiner dorp en daar komt Cato op een nieuwe school terecht. Ze wordt meteen opgenomen in het populairste meidengroepje van de school en raakt bevriend met de koningin van dat groepje: Victoria (Vic). Het lijkt goed te gaan met Cato, ze heeft een leuke internet vriend, waar niemand vanaf weet (het is haar geheimpje) en ze heeft populaire vriendinnen.

Maar langzaam gaat het mis. Vic begint Cato's leven over te nemen. Cato gaat zich gedragen als Vic, kleden als Vic en praten als Vic. Haar klasgenoten vinden dat maar vreemd maar Cato vind deze manier van leven erg prettig, ze lijkt een doel gevonden te hebben. Ze is blij dat niemand van de nieuwe school van haar nare verleden af weet.

Dan gebeurt er iets waardoor Cato Vic teleurstelt, en vanaf dan gaat alles bergafwaarts in het leven van Cato. Ze raakt Vic kwijt en wordt uit het groepje gezet. Mensen verspreiden roddels over haar en sluiten haar compleet buiten. De enige steun die Cato nog heeft is Adrian, haar online vriendje, maar bij hem had ik al meteen mijn vraagtekens. Er klopte iets niet.

Het vervelende verleden van Cato herhaalt zich en Cato is er helemaal klaar mee. Ze praat veel met Adrian, die haar aanspoort aan alles een einde te maken, hij belooft haar dat het goed komt en Cato gelooft hem, hij is nou eenmaal haar vriendje en ze weet dat hij alles voor haar over heeft.

[spoilers verwijderd door de Hebbanredactie]

Mijn God, wat een verhaal. Het is niet zo'n boek waar eerst niets gebeurd en dan alles in een keer tegelijkertijd komt. Nee, als je goed oplet merk je door heel het verhaal heen de obsessie van Cato over Vic. Kleine zinnetjes of vermeldingen waarvan je gaat denken: meiske, je hebt hulp nodig. Het was psychisch zo sterk aanwezig dat ik kippenvel kreeg, letterlijk. Astrid heeft het heel goed voor elkaar gekregen om de lezer te laten ervaren dat Cato langzaam steeds gekker wordt, obsessief en meer afdwaalt. Mijn complimenten, wauw.

Ik vond het einde heftig. Ik wist wat er ging gebeuren maar de manier [spoilers verwijderd door de Hebbanredactie] was benauwend en gaf me een naar gevoel. Nog meer complimenten naar de schrijver, want dit is geen aanval op het einde. Ik heb nog veel vragen, maar die stel ik niet, want ik denk dat dat de bedoeling is van Astrid. Je kan ermee leven.

Ik heb medelijden met Cato en toen [spoilers verwijderd door de Hebbanredactie] was ik tegelijkertijd ook opgelucht. Ik zat het hele boek tegen dat ene moment aan te hikken en toen het zover was, was ik blij dat het [spoilers verwijderd door de Hebbanredactie].

Dit is hoe het ging is een boek waar je sterk voor in je schoenen moet staan. Het is intrigerend, frustrerend, spannend en mooi tegelijkertijd. Astrid heeft een super sterk debuut geschreven.