Lezersrecensie
Indrukwekkend verhaal.
Zwijgpijn is een roman en is gebaseerd op waargebeurde gebeurtenissen. Het is het verhaal van een moeder wiens dochter twee jaar lang zweeg over haar verkrachting. Uit onderzoek blijkt dat 1 op de 3 vrouwen te maken krijgt met geweld en 12% van de vrouwen een verkrachting meemaakt. 1 op de 4 vrouwen zal daar altijd over blijven zwijgen. De anderen spreken pas na gemiddeld 16 jaar stilte. Alleen dat al te lezen vind ik aangrijpend.
Janine Meins, vertelt in Zwijgpijn over het taboe rondom huiselijk en seksueel geweld tegen vrouwen en raakte gefascineerd door de vraag: waarom blijven vrouwen zo massaal over zo’n heftige gebeurtenis zwijgen?
Het aangrijpende verhaal in Zwijgpijn laat zien waarom en hoelang mensen kunnen zwijgen over traumatische gebeurtenissen en onthult wat de impact is van ervaringen uit het verleden op het heden die vaak generaties lang zijn doorgegeven.
Nadat Anne, moeder van twee jonge kinderen, haar huwelijk met huiselijk geweld weet te ontvluchten, bouwt ze in korte tijd succesvol een nieuw leven op. Ze is gelukkig, ontwikkelt een glansrijke carrière en trouwt alsnog met de liefde van haar leven. Anne is ervan overtuigd dat ze haar kinderen heeft weten te beschermen, dat het geweld – dat veelvuldig voorkomt in haar familiegeschiedenis – nu eindelijk is gestopt. Wanneer haar dochter Merel haar eindexamen heeft gehaald, gaan ze samen naar Parijs om het te vieren. Op de eerste avond na aankomst biecht Merel een geheim op waar ze jarenlang over gezwegen heeft.
Dit verhaal is er zo één wat je niet meer loslaat. Wat je af en toe leest met ingehouden adem alsof je een psychologische thriller leest. Een verhaal waarvan je gewoon niet wil geloven dat het gebaseerd is op waargebeurde gebeurtenissen. De schrijfstijl grijpt je aan en laat je lezen met een brok in je keel.
De opbrengst van Zwijgpijn zal gedeeltelijk gaan naar expertisecentrum Fier, een organisatie die ernaar streeft dat iedereen die te maken heeft (gehad) met geweld direct hulp kan krijgen: slachtoffers, getuigen (meestal kinderen) en plegers van het geweld.
Janine Meins, vertelt in Zwijgpijn over het taboe rondom huiselijk en seksueel geweld tegen vrouwen en raakte gefascineerd door de vraag: waarom blijven vrouwen zo massaal over zo’n heftige gebeurtenis zwijgen?
Het aangrijpende verhaal in Zwijgpijn laat zien waarom en hoelang mensen kunnen zwijgen over traumatische gebeurtenissen en onthult wat de impact is van ervaringen uit het verleden op het heden die vaak generaties lang zijn doorgegeven.
Nadat Anne, moeder van twee jonge kinderen, haar huwelijk met huiselijk geweld weet te ontvluchten, bouwt ze in korte tijd succesvol een nieuw leven op. Ze is gelukkig, ontwikkelt een glansrijke carrière en trouwt alsnog met de liefde van haar leven. Anne is ervan overtuigd dat ze haar kinderen heeft weten te beschermen, dat het geweld – dat veelvuldig voorkomt in haar familiegeschiedenis – nu eindelijk is gestopt. Wanneer haar dochter Merel haar eindexamen heeft gehaald, gaan ze samen naar Parijs om het te vieren. Op de eerste avond na aankomst biecht Merel een geheim op waar ze jarenlang over gezwegen heeft.
Dit verhaal is er zo één wat je niet meer loslaat. Wat je af en toe leest met ingehouden adem alsof je een psychologische thriller leest. Een verhaal waarvan je gewoon niet wil geloven dat het gebaseerd is op waargebeurde gebeurtenissen. De schrijfstijl grijpt je aan en laat je lezen met een brok in je keel.
De opbrengst van Zwijgpijn zal gedeeltelijk gaan naar expertisecentrum Fier, een organisatie die ernaar streeft dat iedereen die te maken heeft (gehad) met geweld direct hulp kan krijgen: slachtoffers, getuigen (meestal kinderen) en plegers van het geweld.
2
Reageer op deze recensie