Agaat zegt het wel!

Na het overlijden van haar man besluit Agaath (78) haar villa in Amsterdam-Zuid te ontruimen, onder toeziend oog van kaketoe De Generaal. Tijd om bij de pakken neer te zitten heeft ze niet. Of, zoals ze zelf zegt: Memory Lane is een mooie straat, maar je moet er niet gaan wonen. Dankzij een advertentie in de supermarkt krijgt ze hulp van vakkenvuller Karim (18), die nog geen idee heeft wat hij wil met zijn leven. Samen slaan ze nieuwe wegen in. Hij leert haar hiphop, zij leert hem Arabisch. Dan stuit Karim op een stapel oude liefdesbrieven. Wie is die mysterieuze man die Agaath zo aanbad? En kan Karim haar helpen op zoek te gaan naar haar grote liefde?

Zeg maar Agaath is een ultieme feelgoodroman van Toren C-actrice Margot Ros en haar partner, journalist en schrijver Jeroen Kleijne.

Wat een heerlijke feelgoodroman is dit geworden. Vrolijke personages en grappige woordspelingen met heel veel droge humor zorgen ervoor dat je door het boek vliegt. Het heeft een hele fijne schrijfstijl en korte hoofdstukken, dit draagt daar ook aan bij. Gelukkig is het eind niet helemaal afgerond, waardoor je de indruk krijgt dat er vast nog een deel 2 volgt. Wat mij betreft mag dat snel volgen.

Allereerst is er de oudere, soms mopperende Agaat, recht door zee, ze neemt geen blad voor haar mond. Na het overlijden van haar man Henri blijft ze achter met Kakatoe Generaal en gaat steeds meer drinken. Op een dag besluit ze het roer om te gooien. Ze ruimt de spullen van Henri op en vraagt hulp voor het opruimen van de zolder.

“Namasté, zegt de vrouw. Doe mij maar koffie, zegt Agaat”.
“Vergeten groenten staat er op het bordje. Aan de slappe bladeren te zien is ze die inderdaad vergeten”.
Ze ziet eruit als een Prinses uit Duizend en één Nacht, alleen dan met veel meer rimpels.

Dan is er Karim, een jonge Marokkaanse man, die een tussenjaar heeft genomen om uit te zoeken wat hij verder met zijn leven wil. Hij is vriendelijk en geduldig, oordeelt niet en blijft onverstoorbaar als Agaat regelmatig bot en scherp reageert. Naarmate ze langer in elkaars gezelschap vertoeven leren ze elkaar steeds meer waarderen. Dit levert veel ontroerende momenten op, maar ook mooie inzichten:
"Een reis van 1000 mijl begint bij één stap".

En dan zijn er nog de heerlijke bekakte vriendinnen van Agaat, die erg bevooroordeeld zijn en haar willen behoeden voor misstappen, zoals het in huis halen van een vreemdeling, lees: ook nog iemand uit een andere cultuur, en het te vroeg afscheid nemen van de spullen van Henri. Maar Agaat trekt er zich niets van aan en gaat haar eigen weg.
Samen met Karim neemt Agaat afscheid van haar verleden, maar ze gaat door hem ook op zoek naar een stuk verleden, dat ze nooit af heeft kunnen sluiten.