Een temperamentvol, dreigend ‘Buitenleven’

Buitenleven - Nina Polak
Een temperamentvol, dreigend ‘Buitenleven’
Rivka en Esse, een stel uit de ’grote’ stad gaan in het Noorden van Nederland op zoek naar een huis. Ze kopen een klein boerderijtje met grond en een mooie schuur. Esse heeft er werk als hoofd jeugdopleiding en trainer-coach van een meisjes basketbal team en Rivka is schrijver. Zij wil de schuur inrichten tot ‘schrijf-hok’.
De natuur, daar willen ze allebei veel mee gaan doen. Rivka leert bomennamen en Esse wil een groentetuin beginnen. Ze zijn trots op hun eigen ‘hof’ met kas.
“… een doorzichtig kerkje van glas en hout…”(p.16)
Zij hebben beide hoge verwachtingen van de natuur. De een als inspiratie, de ander als opbrengst-tuin om van te kunnen eten.
De droom valt wel een beetje tegen: mestgeur, lawaai van landbouwmachines en tot overmaat van ramp lopen er mensen tussen het maïsveld en hun heg…terwijl er niet eens een pad is.
“… opgejaagd door de kluwen ongenoegens die ze in hun tuin in elkaar had zitten draaien…”(p.36)
De sfeer gaat al een beetje dreigender worden…
Dan komt Eva Alta op ‘hun toneel’, een succesvol schrijfster van zelfhulp boeken, psychiater, imker en fanatiek paardrijdster.
Zij heeft een soort van woongemeenschap, een ‘psychiatrische kibboets’, middelpunt van mensen van allerlei pluimage.
Als Esse en Rivka daar op een ‘feestje’ zijn, wordt er ‘potte’ op hun auto gespoten! Weer zo’n dreigend moment, een aanval op hun idealistische droom.
Het was het gevoel van veiligheid dat bij Esse hierdoor werd aangetast.
Eva benadert Esse per app voor een afspraakje? Rivka heeft geldzorgen (writer’s block: geen woorden, geen geld!) Esse wil haar tanquillers afbouwen onder leiding van? Eva… Rivka weet van niks!
“… de pit van ongerichte jaloezie fikte achter haar navel…”(p.148)
De sfeer die eerst goed was, wordt door allerlei kleine incidenten steeds negatiever, steeds broeieriger, venijniger. In taal wordt dit erg mooi gevangen, beschreven.
De auto van Eva is ‘pisgeel’ (wat een gevoelswaarde). Dorpse intriges maken het niet veel beter.
De verlatenheid en het isolement trekken hun sporen in het leven van de beide hoofdfiguren. Jaloezie, natuur die tegenvalt, te hoge verwachtingen van elkaar, dit alles zorgt voor een verwijdering.
In een interview op het tv-programma Brommer Op Zee vertelt Nina Polak dat ze een boek wilde schrijven over het samenleven met een partner die depressief is. Intermenselijke relaties interesseren me.
En ik wilde laten zien wat ‘stilte’ doet met een stel dat daar niet echt klaar voor is.
Zelf heeft Polak ook willen verhuizen naar het Noorden maar reageerde te laat, de huizenprijzen gingen ook daar stijgen… het is dan ook niet een autobiografische roman, maar meer een “zo-had-het-kunnen-zijn” roman, een autofuturistische roman.
De structuur van de roman is een sluitend geheel. Al in het begin, in de proloog kun je weten hoe het geheel zal verlopen.
Maar dan nog … de plotwending is zo onverwacht dat je even met je ogen moet knipperen… lees ik dit wel goed!!