Mr Nobody, tot het eind een mysterie..

Hoe waar is het motto! Dat besef je als het boek uit is:
“Veel beter is het te vergeten en te lachen, dan te herinneren vol verdriet.”
De proloog werkt als teaser, wie rijdt daar, waarom zo’n haast, hoezo een bloederige vuist?? Je wilt wel weten wat er aan de hand is.
Dokter Emma Lewis, neuropsychiater, wordt gevraagd een patiënt aan te nemen die met geheugenverlies is aangetroffen op het strand van haar geboortestreek.. Emma is gespecialiseerd in dissociatieve fugue, (geheugenverlies) maar zij draagt ook een geheim! Dat geheim belemmert haar om voor dit ‘geval’ terug te gaan naar de streek waar ze geboren is.
“… veertien jaar lang heb ik er alles aangedaan de afstand tussen mij en die plek en wat daar gebeurd is, zo groot mogelijk te maken … “(blz 63)
Maar ze neemt de uitdaging aan! Het is een interessante ‘çasus’ die je niet vaak aangeboden krijgt.
Het geheim heeft invloed op haar zelfbeeld. Het is zeer geloofwaardig beschreven, je ziet haar twijfelen, maar je ziet haar ook ‘groeien’ als ze bepaalde kenmerken van dissociatieve fugue herkent bij haar patiënt Mr. Nobody, die ‘Matthew’ genoemd wordt. Hij is een geheimzinnig figuur met heel aparte ‘trekken’. Hij blijft mysterieus, heeft aparte eigenschappen dat hij gegevens van de personen om hem heen herkent, die hij niet kan weten.
“”… Hij wacht op haar komst… hij weet dat ze zal komen …Dat is slechts een kwestie van tijd..”(blz 133)
Deze twee personages vormen de belangrijkste verhaallijnen. Politieman Chris met zijn ‘persmuskiet-erige’ echtgenoot Zara zijn bijfiguren die nodig zijn om bepaalde geheimen naar buiten te brengen. Hun relatie is zeer labiel.
Emma is zeer begaan met Matthew en wil hem kost-wat-kost helpen, maar ze heeft ondertussen wel een dubbel gevoel bij hem. Ze kan er met niemand over praten, ze heeft voor officiële geheimhouding getekend.

Het boek leest vlot. De hoofdstukken zijn over het algemeen kort. Er tussen door wordt veel medische info gegeven over hoe die geheugenstoornis werkt , hoe een dissociatieve fugue is en andere informatie. Een hoofdstuk wordt geregeld afgesloten met een cliffhanger of prangende vraag , je wilt doorlezen . ..
Er zijn steeds perspectiefwisselingen en verspringingen in de tijd die het tot een boeiend geheel maken. De perspectiefwisselingen worden door de titels van de hoofdstukken heel duidelijk gemaakt. Over het algemeen spreekt Emma in de ík’-vorm. Maar Mr. Nobody gaat vanaf hoofdstuk 42 blz 304 van de derde persoon over naar de eerste persoon: de ik-vorm. Daar komt ook zo ongeveer de draai in het boek.
“… Het kan niet lang duren voor ze het in de gaten krijgt … Hoe kan ik Emma hierheen lokken…” ( blz 306)
Als lezer voel je het onheil naderen.
Als de schillen van een ui vallen de delen van de geheimen rond Emma en Nobody steeds verder uiteen tot je bij de kern bent! De plotlijnen van deze beide personen raken elkaar zo nu en dan, ketsen dan weer af, maar blijven elkaar ‘aantrekken’. Ze verstrengelen zich.
Tot op het eind blijf je als lezer geboeid. Je ontwikkelt je eigen theorie en als je denkt… oh, zo zit het …. Ben je weer op het verkeerde been gezet!
Het boek wordt naar het einde toe steeds spannender, moeilijk weg te leggen…
Een origineel thema dat van begin tot eind boeit. Het verhaal wordt rustig opgezet maar komt tot een bizarre stroomversnelling aan het eind! Het lezen zeker waard!