Verpletterend, een poëtische ‘rauwheid’.

Nacht in Caracas - Karina Sainz Borgo
Als ik aan Venezuela denk, zie ik majestueuze haciënda’s voor me, glooiende vlakten met hier en daar een cowboy, rust, harmonie.
Hoe totaal anders is het beeld dat in deze roman naar voren komt. Een land in revolutie, in chaos.
Bij de openingszin lees het je direct! Beeldende taal die binnenkomt in alle heftigheid:
“… die dag vielen we uitgeput neer. Zij in haar houten kist, ik in een stoel zonder armleuningen. …… mensen werden in en uit de oven geschoven als schaars geworden broden bij de bakker ….. en dwarrelden met herinneringen aan de honger zwaar neer op ons geheugen…”( blz 7)
Moeder Falcón is overleden en dochter Adelaïda blijft alleen achter. Het is een ‘wrange’ tijd, mensen om haar heen proberen een slaatje te slaan uit de dood van haar moeder! Het is moeilijk voor Adelaïda, politieke onrust, huiszoekingen, berovingen, geweerschoten, plunderingen, motorbendes, inflatie ….
Als Adelaïda naar de bakker gaat om brood te kopen, komt ze zonder brood terug en is vervolgens ook nog haar appartement kwijt!
De vrouwen in ‘rode t-shirts’,
“… vrouwen, omvangrijk als kathedralen…”(blz 73)
hebben haar appartement gekraakt! Deze dames vormen roversbendes, maar Adelaïda is dapper, ze belt aan en bonst o[ de deur. Ze wil zich verdedigen, ze wil haar spullen én die van haar moeder terug! De ‘dames’ willen haar spullen best geven… een paar borden gooien ze voor haar voeten in scherven en de ‘Maarschalk’ (hoofd van de bende) scheurt de boeken van haar moeder voor haar ogen kapot. Adelaïda spuugt in haar gezicht en draait zich om… ( blz 85)
“… het laatste wat ik me herinner was het geluid van de kolf tegen mijn hoofd…”
Een vriendin hecht haar hoofdwond met de bezwerende mantra:
“… levend breng ik steken aan, levend zal ik de steken aanbrengen…”(blz 92)
Adelaïda moet zien te overleven en kan het appartement van haar buurvrouw kraken, die dood op de vloer ligt en geen tijd heeft gehad de deur te vergrendelen. “… Aurora was dood, maar ik leefde nog…”(blz 99)
De kinderen van de revolutie brengen chaos op straat, zij vechten tegen de gemaskerden die protesteerden. Hoe te ontkomen aan deze hel. Schokkend is het relaas van Santiago, de zoon van haar vriendin Ana, van de martelingen en vernederingen die hij in de onderaardse gevangenis La Tumba heeft moeten doormaken!
Tussen de harde feiten door, krijg je prachtige herinneringen van haar verleden, van haar twee tantes, van haar moeder (vader is er tijdens de zwangerschap al vandoor gegaan) van haar vriendschap met Ana, van haar korte huwelijk… Maar dat alles is er nu niet meer. Ze moet door en dan rijpt het plan om de identiteit van de officieel Spaanse Aurora te ‘kapen’ en daarmee en met behulp van haar kapitaal naar Spanje te vluchten.
De roman gaat over de dood van de moeder, over de dood van vrouwen
“… die ons voorgingen…. Die ons kwamen opzoeken in onze dromen… de vrouwen van papier, hangend aan de metalen knaapjes in de klerenkasten van mijn nachtmerries….”(blz 200)
Maar het gaat ook over de dood van een land.

de lezer wordt ondergedompeld in ongewone schoonheid, in poëtische rauwheid.
Dit is het land dat Borgo zelf is ontvlucht. In een interview bekende ze nu (na het schrijven van deze roman) pas vrede te hebben met haar vertrek, want net als in het boek (h)erkent ze:
“… dat de mensen die het land verlieten een gevoel van schande en schaamte hadden …”( blz 49)
Een boek dat gelezen moet worden …
5 sterren.