De wateraap in ons. Prachtig verwoorde zoektocht naar de oorsprong en reden en persoonlijke indentiteit van het bestaan

Er zijn boeken die het verdienen om langzaam en met aandacht gelezen te worden. Sommige van die boeken belanden op mijn boekenplank: de mooiste, de liefste, de aangrijpendste. De wateraap geschreven voor Mariken Heitman is daar één van. Op de achterflap staat: In dit zintuiglijk debuut onderzoekt Mariken Heitman het zachte verzet van een eenling tegen het keurslijf. Hoe word je mens, als dat betekent: vrouw óf man?
Zintuiglijk is dit boek in alle facetten. Als lezer proef ik de geur, de smaak, het tasten naar en aan bloemen, fruit, vruchten, groenten, gras, de mens, de liefde, het zelf, het zoeken naar en vinden van een eigenheid, een kern, het afwijzen, afstoten, groeien en sterven, terugvinden, omhelzen, eerst in eenzaamheid en eenzaam in zichzelf, zich onbegrepen en onhandig, onthand voelend, in gezelschap van anderen en in zichzelf.
Midden in de prachtige natuur van dit leven onderzoekt, zoekt en vindt de ik persoon in dit boek een reden van haar bestaan, de grote wens daaraan vorm willen en kunnen geven aan de hand van het verhaal van de al of niet bestaande wateraap, een mogelijke tussenschakel, een mogelijke voorouder van ons. Of het nu wel of niet bestaan heeft, de ik persoon heeft het in zich, het mag er zijn, zij mag er zijn na een lange zinderende zoektocht in Nederland, in Wenen, in een rivier in Nederland. De laatst zin in dit prachtige boek is: 'In dit water was ik niet alleen.'