Arlidge maakt het zichzelf niet makkelijk

‘Klein, klein kleutertje’ is weer een heel ander boek dan ‘Wie niet weg is’ en ‘Naar bed, naar bed’. Het is knap dat Arlidge zoveel verschillende ideeën heeft en die ook nog zo kort na elkaar opschrijft. Dit boek speelt zich af binnen één dag en hoewel dat aan de ene kant heel spannend is, heeft het ook nadelen. Zo is er binnen één dag, een kort tijdsbestek waarin al heel veel gebeurt, geen tijd voor de ontwikkeling van de personages. Dat is eigenlijk een stapje terug, want in de vorige twee boeken werd daar meer aandacht aan besteed.

Toch heeft ‘Klein, klein kleurtje’ ook genoeg te bieden. Zo staat dit boek dichter bij de actualiteit. Het is bijvoorbeeld leuk dat Arlidge stereotypen rondom gender aanstipt en dat de lezer zichzelf daardoor ook betrapt op die denkbeelden. De motivatie achter de moorden is weer heel anders dan bij de vorige boeken en dat is ook een pluspunt. Arlidge probeert duidelijk weer nieuwe dingen uit en dat is verfrissend – en ook heel nodig in een serie die rondom dezelfde personages draait.

Waar ik iets meer moeite mee heb, zijn de plottwisten. In bijvoorbeeld ‘Klikspaan’, een eerder deel uit deze serie, waren die vrij natuurlijk. In ‘Klein, klein kleurtje’ springt het verhaal alle kanten op en voelen sommige plottwisten wat geforceerder. Waarschijnlijk is dat ook terug te leiden naar de beslissing van Arlidge om alles in zo’n kort tijdsbestek neer te zetten.

Daarnaast is Helen Grace veranderd. Niet onlogisch na alles wat ze heeft meegemaakt, maar ze is in dit boek anders dan in de vorige delen. Aan de ene kant is dat goed gedaan, want dat zorgt voor wat broodnodig realisme, aan de andere kant is het (weer door dat korte tijdsbestek) niet voldoende uitgewerkt, waardoor ook de trauma’s van Helen Grace aan de oppervlakte blijven. Hierdoor is de lezer die op diepgang hoopt niet voldaan, maar de lezer die over de vertrouwde Helen Grace wil lezen ook niet. Waarschijnlijk zal Arlidge dit in het volgende deel weer rechttrekken. Wat wel heel jammer is, is de ondertitel van het boek. Dat is gewoon een ordinaire spoiler.

Ondanks deze kritiekpunten was dit een extreem spannend boek dat je niet kunt wegleggen. Fans van de rest van de serie zullen niet teleurgesteld zijn. Als je in je achterhoofd houdt dat Arlidge het zichzelf niet makkelijk heeft gemaakt (door de gebeurtenissen uit het vorige deel en doordat dit verhaal zich binnen een dag afspeelt) is het gewoon een heel goed boek. Het leunt wat meer op het plot, zoals de eerste delen uit de serie, maar omdat het plot hier goed is gedaan en steeds weer verrast, is dat niet erg. Het verhaal laat wat lijntjes open naar het volgende deel (bijvoorbeeld veranderde verhoudingen tussen bepaalde personages) en ik kan niet wachten tot het november is.

Na november hebben we trouwens pech, want Arlidge schrijft geen twee boeken per jaar meer, dus dan moeten we langer wachten op een nieuw deel in deze serie. Maar misschien is dat juist wel goed, want het laatste wat je wilt, is een serie die eentonig wordt of waarvan de kwaliteit achteruit gaat.

Ik twijfel tussen 3 en 4 sterren, maar ik vind dit boek beter dan de delen uit deze serie die ik 3 sterren heb gegeven, dus vooruit: 4 sterren.