Een einde en een nieuw begin

Vorig jaar recenseerde ik dit boek voor mijn eigen blog. Deze recensie is daarop gebaseerd.

‘Naar bed, naar bed’ is een compleet ander boek dan ‘Klikspaan’, het vorige deel. Het voelt als het einde van de eerste helft van deze serie: een grote verhaallijn rondom Helen Grace eindigt hier en het einde van het verhaal leest als het begin van iets nieuws. Dit is eigenlijk een overgangsboek.

Ik verkeer in een soort tweestrijd. Aan de ene kant heb ik respect voor Arlidge omdat hij durft wat hij in dit boek heeft gedaan, aan de andere kant zagen we de moord natuurlijk al heel lang aankomen. We krijgen hier meer personage-ontwikkeling dan in de vorige delen, het verhaal is persoonlijker. Natuurlijk is dit nog steeds geen serie die je moet lezen voor de diepgang, de karakterontwikkeling (hoewel dat hier dus beter is) of de literaire hoogstandjes. Dat is niet erg. Roald Dahl schreef ooit dat één van de eigenschappen die een auteur moet hebben is dat hij of zij ervoor moet kunnen zorgen dat de lezer de inhoud van de tekst voor zich ziet. Schrijven kan iedereen, maar een beeld kunnen oproepen is een talent dat weinigen is gegeven. Arlidge is een meester in het oproepen van een beeld.

Inhoudelijk gezien kan ik weinig over het boek zeggen zonder dingen te verraden. De verhaallijn is goed. Een klein nadeel is dat ‘Naar bed, naar bed’ lijdt aan de ziekte die veel thrillers hebben: een formule. Door de eerdere delen in de serie en je algemene kennis kan je al inschatten wie de dader sowieso niet is, omdat deze persoon bijvoorbeeld al in het begin door de politie wordt verdacht. In deze serie komen er gemiddeld twee (!) nieuwe boeken per jaar uit, dus Arlidge schrijft snel, en ik denk dat deze routine een gevolg van dat tempo is.

Daar tegenover staat een geniaal staaltje schrijfwerk aan het einde van het boek. Wanneer je denkt dat je doorhebt wie het heeft gedaan, wanneer je boos bent omdat het boek zo voorspelbaar is, wanneer je alle aanwijzingen die Arlidge heeft achtergelaten hebt gevonden… komt er een nieuwe twist. Echt fantastisch geschreven. Ook de kenmerkende hoofdstukken vanuit verschillende personages zijn zoals gebruikelijk goed gedaan en de verhaallijnen van de andere personages zijn interessant, soms zelfs nog interessanter dan die van hoofdpersoon Helen Grace (ik weet niet zeker of dit een compliment is, gezien dat de hoofdpersoon is, haha). Over veel personages zou ik meer willen weten.

‘Naar bed, naar bed’ is een prima afsluiter van de eerste helft van de serie en een goede overgang naar ‘Wie niet weg is’ en de delen die daarna komen. Arlidge neemt meer risico dan in de eerdere delen, waardoor dit boek al op veel meer leunt dan alleen het plot. Hier draait het wel om een moord, maar ook om Helens angst dat een geheim wordt ontdekt. Hierdoor staat er écht iets op het spel. Niet alleen het leven van vreemden, maar iets van de hoofdpersoon zelf, die we inmiddels al vijf boeken kennen.

Op de achterkant van ‘Naar bed, naar bed’ staat dat dit het vierde boek in de serie is. Dat klopt niet – het is het vijfde boek. Het eerste deel heet ‘Iene miene mutte’, het tweede ‘Piep zei de muis’, het derde ‘Pluk een roos’, het vierde ‘Klikspaan’ en het vijfde deel is dus ‘Naar bed, naar bed’. Tevens is de cover van ‘Piep zei de muis’ niet aanwezig op de achterkant van het boek, alsof dat deel niet bestaat. Ik heb de eerste druk van het boek, dus ik weet niet of het in latere drukken is aangepast.

In elk geval: 4 sterren.