De wederopstanding van een klootzak

Galveston kent geen ingewikkelde verhaallijn. Roy Cady, een keiharde nietsontziende maffiaknecht die wanbetalers opzoekt en aanpakt, wordt door zijn baas in een hinderlaag gelokt. Hij schiet zich een weg naar buiten met in zijn kielzog een jonge hoer (da’s beter dan een ouwehoer moet je maar denken) die ook op het adres aanwezig is. Roy heeft trouwens net te horen gekregen dat ie niet lang meer te leven heeft, longkanker.
Roy slaat op de vlucht samen met de hoer. Die haalt op hun vlucht een klein meisje op die in erbarmelijke omstadingheden bij een ouwe niksnut/pervert woont. Dat meisje is haar zusje. Met zijn drieën smeren ze hem naar een motel in Galveston, Texas.

Roy ontfermt zich over de beide meisjes, beschermt ze zo goed en kwaad het gaat. Al in hoofdstuk twee gaan we 20 jaar de toekomst in. Iemand loert op Roy. In hoofdstuk drie is weer 20 jaar geleden, de tijd dat Roy zich met het jonge hoertje en haar zusje verbergt voor de mob.

Galveston is geen thriller waarin het constant superspannend is en waarin het ene spannende moment het andere opvolgt. Soms kabbelt het verhaal voort, maar wel op een prettige manier. Er broeit en dreigt continu iets hetgeen het boek zijn dosis spanning geeft.
Maar Galveston is vooral een verhaal over hoe iemand aan de onderkant van de samenleving terecht komt. Alcoholistische ouders die het te druk met zichzelf hebben en hun kinderen naar de verdommenis laten gaan. Kansloos.
Het geldt voor Roy, voor het jonge hoertje, voor haar zusje. Maar ook voor enkele andere bewoners van het motel waar ze verblijven. Die zorgen ook voor enkele gewelddadige intermezzo’s die debet zijn aan het leven aan de zelfkant.
De verbondenheid die Roy voelt met de twee andere lotgenoten zorgt ervoor dat hij er niet toe kan komen de twee meisjes in de steek te laten.

Pizzolatto schrijft een verhaal over een ouwe maffiaknecht die een andere kant van zichzelf ontdekt. En wiens poging ‘iets te regelen’ desastreuze gevolgen heeft. In het laatste deel van het boek lopen heden en verleden in elkaar over en daarmee sluit Pizzolatto het boek op een prima en gepaste wijze af. Misschien ietwat sentimenteel, maar dat zij hem vergeven. Galveston is een rauw verhaal zonder romantiek, het leven is hard en gruwelijk. Met soms een sprankje hoop. Prima boek, 7,5 op de schaal van 1 tot 10.