Stukken beter dan het eerste deel

Vanuit het duister is het tweede deel van een trilogie die in het Nederlands de overkoepelende titel ‘De bron’ meekreeg. In deel een, Het begin, konden we vanaf patiënt nul volgen hoe een dodelijke plaag ontstond die het grootste deel van de mensheid op aarde in geen tijd uitwiste. Met de Plaag ontwaakte ook magie in een deel van de overlevenden. Er ontstonden heksen, feeën en elfen, ieder met eigen gaven, maar er was ook het Duister. Een van de overlevenden, Lana, voerde haar eigen gevecht, want zij was drager van een bijzonder kind, De Ene, waarvan gezegd werd dat zij de strijd tegen het Duister zou aanvoeren. Voorlopig heet het kind nog gewoon Fallon Swift. In deel twee volgt de lezer het opgroeien van Fallon en de ontwikkeling van haar bijzondere gaven.

Nora Roberts (1950) viert in 2020 haar zeventigste verjaardag, maar lijkt niet van plan rustiger aan te gaan doen. Ze publiceert jaarlijks nog altijd meer verhalen dan de uitgeverij kan verwerken, en dat is waarom ze ook onder het pseudoniem J.D. Robb publiceert. Tot en met november staan alweer vier nieuwe boeken gepland. Afgewerkte manuscripten liggen een jaar voor publicatie al kant en klaar bij de uitgever. Dat bezorgde haar stevige munitie toen ze vorig jaar door debuterende schrijfster Tomi Adeyemi werd beschuldigd van het plagiëren van haar boektitel. Vreemd, want Of blood and bone, de Engelstalige titel van het hier gerecenseerde boek, lijkt op, maar is niet identiek aan de titel van Adeyemi’s boek. Adeyemi moest door het stof en bood publiek excuses aan.

Het begin haalde de Hebban 1000, hoewel het maar matige fantasy bevat; met een boeiende start maar een rommelige en weinig originele evolutie. Een tweede deel van een trilogie is niet zelden een zwakker tussendeel dat de lezer moet voorbereiden op de finale. Dat laatste doet Vanuit het duister ook, maar verder is het opvallend beter dan zijn voorganger. Het verhaal vangt aan als Fallon dertien wordt. Dan wordt ze bij haar familie weggehaald door tovenaar Mallick, die haar zal voorbereiden op een bestaan als De Ene. Wat volgt is onvervalste coming of age. 

Het ‘wat na de pandemie’-gegeven is al vaker gebruikt. Overlevenden proberen nederzettingen op te bouwen of trekken als nomaden rond, hetzij plunderend, hetzij huizen doorzoekend naar bruikbare dingen. De occasionele godsdienstfanaten floreren. Omdat Roberts haar pijlen voornamelijk richt op de ontwikkeling van Fallon, is van die insteek oorspronkelijk slechts sporadisch wat te merken. De schrijfster bouwt de doorgroei van Fallon naar De Ene overtuigend op en het is pas wanneer haar krachten volledig ontwikkeld zijn dat we meer in aanraking komen met de wereld buiten haar veilige cocon. Maar dan is driekwart van het boek alweer voorbij. Fallon is een tiener, en ook vele andere personages die er toe doen zijn van diezelfde generatie. Dat geeft het boek een stevig YA-kleurtje. Roberts mijdt ook overdadig geweld of seks, en daarom kan Vanuit het duister perfect in de YA-sectie van de boekhandel geplaatst worden. 

Roberts is niet vies van fantasyclichés. Je kan haar niet betrappen op flagrante missers, maar gepeperd is haar verhaal nu ook niet bepaald. Je vindt al haar ideeën, met lichte variatie, wel al elders terug. Onder het motto ‘beter goed gejat dan slecht zelfbedacht’ hergebruikt ze teletransportatie, toverspreuken en magische zwaarden. Ook eenhoorns, wolven en uilen kunnen we bezwaarlijk origineel noemen. Hierrond is een laagje puberromantiek gesmeerd. Spanning ontbreekt helaas. Maar, Roberts creëert uiteindelijk wel een verhaal dat het grootste deel van de tijd kan bekoren. Het einde had echter wat meer vaart kunnen verdragen. Het is onnodig uitgerekt en lijkt ook te erg op dat van het eerste deel. Het is niet als fantasyschrijfster dat Roberts onsterfelijk zal worden, maar ze heeft toch een voldoende beklijvend tweede deel uit haar pen getoverd om lezers benieuwd te maken naar hoe dit zal eindigen.