Wie slaat zijn slag?

De flamboyante Napoleon Bonaparte leidde een leven dat hem van het mondaine Parijs naar groots opgezette veldtochten bracht om uiteindelijk te stranden in het van god verlaten ballingsoord Sint-Helena. Wie hoog vliegt, kan diep vallen. Als het aan zijn tegenstanders had gelegen, was hij al veel eerder van het toneel verdwenen. Complotten uit de hoek van royalisten, extremistische Jacobijnen en buitenlandse agenten, die vooral in opdracht van aartsvijand Groot-Brittannië opereerden, resulteerden in enkele tientallen mislukte aanslagen op het staatshoofd. Je zou het een amateuristisch zootje kunnen noemen.

SNODE PLANNEN
Het geheime genootschap van graaf de Sauvigny, dat zich Chevaliers de la Foi noemde, zou eens laten zien hoe je zo'n exploot moest aanpakken. Het was hoog tijd om 'het hoofd van de slang af te snijden' en opnieuw een koning op de troon te brengen. Maar wie zou deze klus moeten klaren? Een onbekende eenling van onberispelijke signatuur, die bovendien een top scherpschutter was, leek de ideale man. Geen ingehuurde schurk die makkelijk in de armen van de 'gendarmes' (marechaussee) viel.

Als de keizer een uitgebreid bezoek wenst te brengen aan Antwerpen en omgeving, gaan alle alarmbellen rinkelen bij Franse en Belgische bestuurders en politiediensten. Bij gebrek aan een alternatief krijgt Florent Bex, de onkreukbare superspeurneus van de Scheldestad, de bijna onmogelijke opdracht om een zoveelste moordpoging te verijdelen. 'Ze hebben een groot probleem en ik ben zowel hun oplossing als hun zondebok', beseft de alerte Bex. In Parijs wordt het machtsspel hard gespeeld.

EEN TOTAALBELEVING
'De aanslag op Napoleon' is geen loeispannende thriller, eerder een rechercheverhaal dat volledig opgaat in de omstandigheden en het karakter van de begin19de eeuwse samenleving. Dankzij een decennialange nieuwsgierigheid naar de vroegmoderne Franse geschiedenis en de greep van Parijs op de Belgische bestuurlijke en bredere cultuur, grossiert Johan Op de Beeck in een eindeloze reeks weetjes en inzichten die zijn non fictie en fictiewerk erg attractief maken.

In dit boek concretiseert hij de nieuwigheden die Napoleon introduceerde: het gebruik van telegrafie via seinposten, de uitbreiding van de infrastructuur, de invoering van de burgerlijke stand waarbij burgers een officiële - en dus controleerbare - identiteit kregen. Maar de auteur daalt ook af naar het volkse, de nachtkroegen in de havenstad, de smokkelroutes, de trekschuiten en postkoetsen. Deze stoffering komt de geloofwaardigheid ten goede en zorgt voor een belevingswereld waar elke lezer naar op zoek is.

TAALPRAATJE
De Nederlandse lezer die zich tot deze historische invalshoek aangetrokken voelt, zal zich wat de taal en stijl van Johan Op de Beeck betreft, een beetje flexibel moeten opstellen. Hij schrijft enigszins barok en gedragen, wat trouwens wel past bij de tijdgeest. Hier en daar zul je ook een archaïsch woord zien (prijken, ginds/ginder, te Parijs, in welks, verkeerdelijk, de men-vorm in plaats van de je-vorm enz.). Daarbij wordt niet elke Franse titel, uitdrukking of uitspraak vertaald. Voor het Vlaamse publiek is dat niet nodig. Maar een beetje lezer vindt het niet erg om af en toe een Google-pagina te openen. Wie leest, die leert! Dat geldt ook voor de verwijzingen naar de katholieke godsdienst. Wat is een sacristie of het lof? Wiki vertelt het je vast...

Heel bijzonder is dat de eigen fascinatie van de schrijver voor dit soort verhalen tussen de regels zichtbaar is. En als het een beetje smeuïg wordt, dan knipoogt hij naar je. Johan Op de Beeck is een meesterverteller met een bibliotheek in zijn rugzak. Hij maakt van de lezer een reiziger in de tijd, een trip die bij geen enkele touroperator te koop is!
Lees meer op: https://inktkoelie.blogspot.com/