Tussen brieven, zonlicht en verzwegen waarheden.

Brieven uit Bordighera is zo’n roman die zich niet opdringt, maar zich langzaam en liefdevol om de lezer heen vouwt. Hilde Dumez kiest niet voor grote dramatische uithalen, maar voor een gelaagd verhaal waarin stilte, verleden en onuitgesproken emoties minstens zo veel zeggen als woorden.

Centraal staat Isabella, een jonge vrouw die onder de druk van ouderlijke verwachtingen bijna haar eigen stem verliest. Haar vlucht naar Ligurië voelt aanvankelijk als een klassieke zomerse ontsnapping, maar Dumez maakt er iets rijkers van. De agriturismo, de zonovergoten heuvels en de zee vormen geen decoratief plaatje, maar een ademruimte waarin Isabella voorzichtig leert vertragen. De beschrijvingen van Ligurië zijn zintuiglijk zonder toeristisch te worden; je ruikt de warmte van de aarde en voelt de loomheid van de middagen.

De romantische lijn met journalist Marco is subtiel uitgewerkt. Hun ontmoeting op het zomerfestival in Sestri Levante heeft iets lichts en ongedwongens, maar wordt nooit oppervlakkig. Marco fungeert niet als redder, maar als spiegel: iemand die vragen stelt waar Isabella zelf nog geen woorden voor heeft. Die nuance maakt hun band geloofwaardig en menselijk.

Het kloppend hart van de roman zit echter in de vergeelde brieven aan nonna, ondertekend door de mysterieuze Luciano. Met deze vondst verbindt Dumez heden en verleden op een elegante manier. De brieven voelen authentiek, doordrenkt van verlangen, gemis en keuzes die levenslang doorwerken. De zoektocht naar Luciano is minder een puzzel dan een emotionele ontgrendeling van familiegeschiedenis – inclusief het slepende conflict tussen Isabella’s vader en haar oom.

Wat Brieven uit Bordighera bijzonder maakt, is hoe persoonlijke groei niet wordt gepresenteerd als een plotseling inzicht, maar als een langzaam proces van durven kijken, luisteren en loslaten. Isabella’s reis naar Bordighera is tegelijk fysiek en innerlijk, en haar groei naar vrijheid voelt verdiend en herkenbaar.

Dit is een warme, melancholische roman over wat we erven van vorige generaties – zowel liefde als zwijgen – en over de moed die nodig is om daar een eigen weg in te vinden. Een boek dat je niet gehaast uitleest, maar dat je bijblijft, als een brief die je later nog eens uit een lade haalt.