Een duistere storm van epiek en menselijkheid.

Met De horden van Behemoth levert het duo Van Rillaer en Vermaelen een meeslepend en merkbaar donkerder tweede deel af in de trilogie De Erfgenaam van Herlewinne. Waar het eerste boek vooral diende om de wereld en haar spelers te introduceren, laat dit vervolg alle teugels los: de oorlog is nu geen dreiging meer maar een onvermijdelijke realiteit, en de schrijvers benutten die om hun personages tot het uiterste te drijven.

De kracht van dit boek schuilt in de combinatie van grootse epiek en intieme karaktermomenten. De veroveringstocht van Ghol Temalog en zijn Behemothen voelt massief en onstuitbaar, als een donkere wolk die zich over de kaart uitspreidt. Tegelijkertijd volgen we de persoonlijke worstelingen van Jente, Nuru, Mira en Celic, die elk op hun eigen manier proberen te overleven in een wereld die steeds vijandiger wordt. De schrijvers slagen erin hun perspectieven evenwaardig te houden, waardoor je geen moment het gevoel hebt dat je ‘terug wilt’ naar één bepaalde verhaallijn. Elke draad draagt gewicht.

Maroug, het wetteloze roversnest waar de volgende grote confrontatie zich aftekent, is misschien wel het meest beklijvende decor van het boek. Het is rauw, chaotisch en moreel grijs, een plaats waar bondgenootschappen even snel ontstaan als ze opnieuw in bloed verzwolgen worden. Dit is het soort setting waarin de auteurs echt blinken: ze nodigen je uit om te genieten van het gevaar, zonder de gruwel te romantiseren.

Thematisch gaat De horden van Behemoth dieper dan zijn voorganger. De vluchtelingenstroom, de vraag wie je kunt vertrouwen, de spanning tussen plicht en hart, het verhaal blijft fantasie, maar echoot raakvlakken met onze eigen wereld. Het vleugje magie blijft subtiel aanwezig: nooit een goedkoop trucje, maar eerder een zachte herinnering dat zelfs in de donkerste tijden het onverwachte kan gebeuren.

De stijl is vlot, beeldend en soms verrassend poëtisch zonder aan tempo in te boeten. Vooral de gevechts- en spanningsscènes zijn bijzonder trefzeker geschreven. Je voelt de modder, het staal, de ademnood, maar net zo goed de stille momenten waarop personages iets verliezen dat niet zichtbaar is, maar diep snijdt.

De horden van Behemoth doet precies wat een tweede deel moet doen: het verruimt de wereld, verdiept de personages en zet de inzet hoger dan ooit. Het boek eindigt op een manier die zowel voldoening geeft als hunkering wekt naar het slotstuk van de trilogie.

Een rijke, volwassen fantasyroman vol dreiging, hoop en onstuimige menselijkheid, een waardige opvolger die meteen duidelijk maakt dat deze reeks alleen maar sterker wordt.