Een spookhuis dat onder de huid kruipt.

De Verloren Ziel van Blackmoore Manor is zo’n verhaal dat je niet simpelweg leest, maar binnensluipt en zich in de hoekjes van je gedachten nestelt. Sean Murray-Dunans combineert klassieke gotische elementen met een verrassend warme emotionele kern, waardoor dit boek zowel huiveringwekkend als ontroerend is.

Het begint allemaal relatief rustig: Amelia Carter erft een vervallen landhuis en verwacht hooguit oude rommel en krakende vloeren. Maar Blackmoore Manor is allesbehalve stil. Het huis ademt, fluistert, en lijkt soms zelfs te waken. De auteur speelt hier meesterlijk mee, de sfeer is dik, mistig en doortrokken van onafgemaakte levens.

Wat dit verhaal echt tilt boven de standaard spookvertelling is de relatie tussen Amelia en haar vriendin Lucy. Hun dynamiek brengt luchtigheid en menselijkheid, precies genoeg om het bovennatuurlijke te laten contrasteren met het alledaagse. Naarmate ze dieper in het verhaal van de overleden Elizabeth duiken, wordt de spanning zorgvuldig opgebouwd. De verschuivende grenzen tussen heden en verleden worden niet alleen als plotmiddel gebruikt, maar voelen thematisch betekenisvol: het verleden laat zich simpelweg niet dwingen te zwijgen.

Elk hoofdstuk laat je een beetje dieper het huis in wandelen en eerlijk gezegd, op een bepaald moment voelt het alsof je er zelf rondloopt, de adem inhoudend bij elk fluisterend geluid. De schrijver weet de melancholie van een verloren ziel te combineren met een thrillerachtige nieuwsgierigheid: je moet weten wat er met Elizabeth is gebeurd, zelfs als je voelt dat de waarheid pijn gaat doen.

De Verloren Ziel van Blackmoore Manor is een sfeervol, elegant en soms verrassend teder spookverhaal. Het is geen goedkope horror, maar een zorgvuldig geweven verhaal over verlies, verbondenheid en de kracht van verhalen die gehoord willen worden.

Voor iedereen die houdt van gotische mysteries, fluisterende gangen en geesten met een hart is dit boek een absolute aanrader.