Wanneer vuur het verleden wakker maakt.

Gespleten adem is zo’n boek dat je langzaam maar zeker in zijn greep krijgt. Wat begint als een mysterie rond brandende dromen en een verdwenen grootvader, groeit uit tot een duister, beklemmend verhaal vol verborgen waarheden en dreigende krachten.

Het personage Elena is sterk neergezet: kwetsbaar, maar niet passief. Haar angst voelt tastbaar, haar verwarring echt. De dromen waarin vuur bijna een eigen wil lijkt te hebben, zijn bijzonder beeldend geschreven en geven het verhaal een bijna hallucinante sfeer. Je ruikt als lezer haast de rook en voelt de hitte van de vlammen.

Wat dit boek echt onderscheidt, is de manier waarop spanning wordt opgebouwd. De dreiging sluimert onder elke pagina: niets voelt veilig, niemand volledig te vertrouwen. Oomens speelt knap met het idee dat sommige lijnen al getrokken zijn voor je het doorhebt, en dat maakt het verhaal extra beklemmend. Het verleden is geen decorstuk, maar een actieve kracht die zich opdringt.

De mystiek rond het raadselachtige boek en de verdwijning van Elena’s opa zorgt voor een verhaal dat blijft uitdagen. Je denkt te weten waar het heen gaat en toch niet helemaal. De combinatie van duistere magie, familiegeheimen en morele keuzes geeft het boek emotionele diepgang bovenop de spanning.

Gespleten adem is een aanrader voor lezers die houden van donkere fantasy met een psychologische onderlaag, waarin magie niet glanst, maar brandt. Het is geen comfortabel verhaal, maar juist dat maakt het sterk: het laat sporen na, als rook in je kleren na een te groot vuur.