Hou mijn hand vast (voor een Autodropje)

Het moment dat onze twee hoofdpersonen, Amber en Emir, eindelijk elkaars handen pakken gaf me een brede feelgoodglimlach, een klein geluksmomentje. Na een heleboel opbouwende spanning was dat moment zo lief. We hebben het nog niet eens over zoenen hè? Maar echt alleen over handen vasthouden, in een boek voor volwassenen.

Als je de voorkant van het boek ziet, dan weet je al dat Amber en Emir bij elkaar komen, want het ziet er uit als een gelikte feelgood. Bovendien staat Eveline Heijnen daar ook om bekend: lieve en grappige romans, maar er zit vaak iets unieks aan. Zo heeft ze een feelgood geschreven gebaseerd op een relax rockende man die ze bij een Muse concert zag. (De som der delen, ook een favoriet van mij.)
De voorkant wekt dus bepaalde verwachtingen, maar de inhoud van het boek was toch onverwacht.

Amber volgt rijlessen bij Emir, een man van Turkse afkomst. Hij heeft zijn hele leven al te maken met vooroordelen omdat hij er "anders" uitziet. Met aanhalingstekens, want zoals hij zelf zegt: "Het doet pijn als jij jezelf als de norm ziet en benadrukt dat ik daarvan afwijk."
Ambers denkt daar dan even over na: "Zie ik mezelf als de norm? Volgens mij is dat niet de vraag. Het punt is dat ik heb gedaan alsof ik de norm ben."
‘Het… spijt me. Ik heb er nooit zo naar gekeken.’

Amber volgt bij hem rijlessen, omdat het bij een andere instructeur niet lukt. Als hij voor rijdt voor de eerste keer denkt ze "Shit. Ik ken hem."
Een jaar geleden reed hij haar bijna van de sokken. Ze probeerde hem daarop aan te spreken, maar... (meer zeg ik daar niet over want het is veel te leuk om dat zelf te lezen! Misschien is leuk het verkeerde woord. Het zet in ieder geval de toon voor de rest van het boek.)

Dit boek is geschreven vanuit het perspectief van Amber. Je leert Emir kennen door haar ogen, daardoor moet je je ook afvragen of haar blik volledig is. Ze wordt hoteldebotel verliefd op deze "tall, dark and handsome", om maar even dat klassieke romantische stokpaardje erbij te halen. Toch blijft Emir enigszins ongrijpbaar, je ziet hem bijna alleen in interactie met haar. Ik weet zelf te weinig van de Turkse cultuur om te zeggen of hij daarin goed uit de verf komt.
Wat ik zie is een hele lieve man, met een sterke voorkeur voor Autodropjes, misschien een tikkie ijdel? Niet dat zijn leven makkelijk is, verre van. Hij heeft zijn eigen struggles, zoals de vooroordelen waar anderen mee lopen.

Amber heeft er daar behoorlijk veel van over Emir. Soms geeft ze die express, soms per ongeluk. Emir laat zien dat ze beter moet leren kijken. Hij heeft haar vertrouwen in zichzelf tijdens de rijlessen. Het leukste zijn de gesprekken tussen hen beiden, of ze nou finaal op haar plaats gezet wordt of dat ze samen flirten. Je ziet de vriendschap groeien.

Het grootste gedeelte van deze roman speelt zich af in een auto tijdens de rijlessen. Een knus moment waarbij ze niet gestoord kunnen worden.

Lees dit boek voor een andere kijk op feelgood. Wie denkt dat dat alleen formuleromans zijn, komt bedrogen uit. Dit boek zoekt ook confrontatie op met de vooroordelen die de lezer misschien wel heeft.

Je kunt dit boek ook heel goed lezen omdat je een hele lieve liefde wil zien opbloeien, met het nodige geflirt. Ik weet zeker dat ik hem over een tijdje nog eens wil lezen.